Επειδή σε κάθε εθνική επέτειο, ένας εκπαιδευτικός πρέπει να εκφωνεί λόγο και εξαιτίας του ότι δεν βρέθηκε φιλόλογος πρόθυμη ενώ αντίθετα “προκληθήκαμε” οι υπόλοιπες ειδικότητες, προθυμοποιήθηκα… Επειδή δεν μπορώ να εκφωνώ λόγους που έγραψαν άλλοι, στρώθηκα και έγραψα το δικό μου. Ακολουθεί ο λόγος:

“Σεβασμιότατε, κύριε Αντιδήμαρχε, κύριοι εκπρόσωποι των πολιτικών και αρχών των σωμάτων ασφαλείας, κύριοι Διευθυντές, συμπολίτες, αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες,
θα ήθελα να ξεκινήσω διαβάζοντας το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν, με το οποίο το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου 1940, η κυβέρνηση  ανήγγελλε την έναρξη του πολέμου για τη χώρα μας.

“Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5:30′ π.μ. της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους”.

Η τελευταία πρόταση:   «Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» συμπυκνώνει την πορεία του Ελληνισμού σε βάθος χρόνου.

Οι Έλληνες, από τότε που υπάρχουμε σε αυτή την υπέροχη γωνιά της Ευρώπης, δεν έχουμε πάψει να αγωνιζόμαστε για αυτό τον τόπο, για την ελευθερία, για τον πολιτισμό μας.
Οι σειρήνες που ήχησαν εκείνο το πρωί, έκαναν, πέρα από κάθε προσδοκία, τον απλό λαό να αντιμετωπίσει την κήρυξη του πολέμου σαν να ήταν γιορτή. Τέτοιο ήταν το φρόνημα, τέτοια η αποφασιστικότητα και η αυταπάρνηση, που μπόρεσαν όχι απλώς να ανακόψουν την Ιταλική επίθεση, αλλά κατάφεραν να διεισδύσουν βαθιά μέσα στο εχθρικό έδαφος, φέρνοντας τεράστια προβλήματα στην στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της γειτονικής χώρας.

Οι ελληνικές δυνάμεις, προέλασαν στο Αλβανικό έδαφος, καταλαμβάνοντας σημαντικές πόλεις: Την 21^η Νοεμβρίου καταλαμβάνουν την Κορυτσά, ενώ ακολουθούν οι καταλήψεις της Μοσχόπολης, του Πόγραδετς, της Πρεμετής, των Αγίων Σαράντα, του Δελβίνου και του Αργυροκάστρου, για να ολοκληρωθούν με την Χειμάρα και την Κλεισούρα. Ο κόσμος πανηγυρίζει στους δρόμους κάθε μας μεγάλη νίκη και η χώρα ζει μεγάλες στιγμές.
Την άνοιξη του 41, οι Ιταλικές δυνάμεις , έχοντας αλλάξει και αρχιστράτηγο, κάνουν την ύστατη προσπάθεια με την περίφημη εαρινή αντεπίθεση να αναστρέψουν τη ροή των μαχών. Όταν και αυτή τους η προσπάθεια αποτυγχάνει με παταγώδη τρόπο, οι Γερμανοί σύμμαχοί τους, σπεύδουν να σώσουν την στρατιωτική τιμή του Άξονα.
Ο ελληνικός στρατός αντιστάθηκε όσο μπόρεσε και στην τεράστια πολεμική μηχανή της ναζιστικής Γερμανίας , γράφοντας νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού στα οχυρά του Ρούπελ, αλλά και στο Περιθώρι, το Λίσσε και τον Εχίνο.

Στις 27 Απριλίου, οι Γερμανοί κατακτητές υψώνουν τη σβάστικα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, προελαύνοντας σε μια έρημη Αθήνα, με ανθρώπους βουρκωμένους να ρίχνουν κλεφτές ματιές πίσω από κλειστά παράθυρα. Η αντίσταση στον κατακτητή, έχει ήδη ξεκινήσει, από τις καρδιές τους…

Η μάχη συνεχίζεται στην Κρήτη. Επίλεκτες δυνάμεις των Γερμανών αποδεκατίζονται από τη λυσσαλέα, πάνδημη και με κάθε μέσο αντίσταση των ηρωικών κατοίκων της.

Οι Γερμανοί κατακτητές ολοκλήρωσαν την κατάκτηση της Ελλάδας , όχι όμως χωρίς να πληρώσουν βαρύ τίμημα, τόσο σε ζωές όσο και – κυρίως – σε χρόνο. Σκεφτείτε: Η άλλη στρατιωτική ευρωπαϊκή υπερδύναμη, η Γαλλία, άντεξε μόνο 43 ημέρες ενώ χρειάστηκαν 220 ημέρες για να μπορέσουν οι δυνάμεις του Άξονα να κατακτήσουν τη μικρή, αδύναμη στρατιωτικά Ελλάδα.

Η αντίσταση που προέβαλλαν οι Έλληνες, υμνήθηκε από τους Συμμάχους και αναγνωρίστηκε ακόμα και από τον δικτάτορα Χίτλερ. Ήταν η πρώτη φορά σε αυτό τον πόλεμο όπου κάποιος κατόρθωσε να δείξει πως οι Γερμανοί δεν είναι ανίκητοι και να γκρεμίσει το μύθο της ακατάβλητης πολεμικής μηχανής.

Τα χρόνια της Κατοχής που ακολούθησαν, χιλιάδες Έλληνες έχασαν τη ζωή τους από την πείνα και τις κακουχίες, αλλά και από τις μαζικές εκτελέσεις-σφαγές όπως αυτές στα Καλάβρυτα και το Δίστομο… Το Δίστομο, που όταν το επισκέφτηκε ο Πρόεδρος της Γερμανίας το 2015, αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από τους Έλληνες, συγκλονισμένος από το μέγεθος της θηριωδίας των Ναζί. Εβδομήντα χρόνια μετά, οι προσπάθειες για καταβολή αποζημιώσεων για τα θύματα της σφαγής, δεν έχουν αποδώσει, παρά το γεγονός ότι έχουν επιδικαστεί από Διεθνές Δικαστήριο… .

Οι Έλληνες δεν σταμάτησαν στιγμή να αγωνίζονται στην διάρκεια της Κατοχής, με όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας, έτσι που οι κατακτητές να ξέρουν πως είναι ανεπιθύμητοι και μισητοί. Το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ προκάλεσαν μεγάλη φθορά στον κατακτητή , κάνοντας παγκόσμια αίσθηση όταν συνεργάζονται και ανατινάζουν τη γέφυρα στο Γοργοπόταμο.

Η Ελλάδα απελευθερώθηκε επίσημα στις 12 Οκτώβρη 1944, αλλά η χώρα μπήκε λίγο μετά στη δίνη του εμφυλίου επισύροντας ακόμα περισσότερα δεινά στην καθημαγμένη από τον πόλεμο χώρα.

Πόλεμος, Κατοχή, Αντίσταση…

Αυτά είναι που γιορτάζουμε σήμερα , αποτίνοντας φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν υπερασπιζόμενοι τα πάτρια εδάφη και δεν εννοώ μόνο τους στρατιώτες. Οι γυναίκες , τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι πολέμησαν με τον τρόπο τους, όσο και όπως μπορούσαν, υποστηρίζοντας την προσπάθεια των ενόπλων. Το Έθνος αμύνθηκε. Ξεχνώντας δικτατορίες, εσωτερικές έριδες και προβλήματα, έγιναν όλοι μια γροθιά, δείχνοντας σε όλους το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής, αυτής που μας επιτρέπει ακόμα να υπάρχουμε!

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος διάρκεσε πέντε χρόνια, χωρίς η χώρα μας να αποκομίσει ιδιαίτερα υλικά οφέλη , παρότι βρέθηκε από τη μεριά των νικητών…
Κι όμως κάτι κερδίσαμε κι εμείς: παγκόσμιο θαυμασμό για τον ηρωισμό μας, εθνική περηφάνια, πίστη στις δυνάμεις μας, διδάγματα για το τι σημαίνει λαός ενωμένος απέναντι στον κοινό εχθρό, μας έκανε να αισθανθούμε άξιοι απόγονοι αυτών που πολέμησαν σε Μαραθώνα και Θερμοπύλες, αυτών που αποτίναξαν τον Τουρκικό ζυγό και είναι πραγματικά η τελευταία φορά που νιώσαμε υπερήφανοι για κάτι μεγάλο ως Έθνος!

Όσο για τους ηττημένους;

Η Γερμανία έχασε και τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο αλλά επιμένει… Ο κατακτητής επέστρεψε όχι με όπλα, δεν είναι πια «πολιτικά ορθό» , αλλά με την οικονομική του δύναμη. Του το επιτρέψαμε εμείς, με τις πολιτικές μας επιλογές, με τις ανάξιες και διεφθαρμένες ηγεσίες , με την επανάπαυσή μας στα «ψίχουλα» που μας πέταγαν – αρκετοί από μας ήμασταν και χαρούμενοι που ξεγελούσαμε τους «κουτόφραγκους»…

Δυστυχώς, πλέον φαίνεται πως ζούμε μια δεύτερη ιδιότυπη «κατοχή» …

Το «ΟΧΙ» που επαναλαμβάναμε υπερήφανα στην επέτειο της 28^ης τόσα χρόνια, δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Βλέπετε, σε μια χώρα που έχει εκχωρήσει τον έλεγχο στους οικονομικούς κατακτητές, σε μια χώρα που βρίσκεται σε επιτήρηση, σε μια χώρα που αιμορραγεί από την αναγκαστική μετανάστευση των νέων της, σε μια χώρα που χάνει μέρα με τη μέρα την ελπίδα της, οι μεγάλες κουβέντες και τα βαριά λόγια δεν μπορούν να βγουν από το στόμα. Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: Λέξεις που με τα χρόνια έχασαν το νόημα και την ισχύ τους… Τις χρησιμοποίησαν τόσο πολύ αυτοί που ξεπούλησαν τα πάντα, αυτοί που γκρέμισαν το φρόνημα και την εθνική μας περηφάνια. Το αδιέξοδο της χώρας βρίσκεται στις ψυχές μας πλέον. Τώρα πια , ακόμη και το να λες δυνατά το «ΟΧΙ» φέρνει άλλους συνειρμούς. Όσοι ανεμίζουν τις ελληνικές σημαίες, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν «εθνικιστές» , ενώ κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν να αισθανόμαστε «πολίτες του κόσμου» και όχι Έλληνες, λες και το ένα εμποδίζει το άλλο.

Κάποτε οι Έλληνες μπορούσαμε να απαρνηθούμε όχι μόνο το βόλεμα αλλά και την ίδια μας τη ζωή για την πατρίδα και την τιμή μας. Σήμερα, δυστυχώς, οι αξίες φαίνεται πως έχουν αλλάξει. Ίσως σε λίγα χρόνια, να πρέπει να γιορτάζουμε την 28^η Οκτωβρίου, όπως τις Παγκόσμιες ημέρες: όχι τελετές και παρελάσεις, όχι δοξολογίες και μνημόσυνα για τους πεσόντες, μια επιστολή της αρμόδιας αρχής προς τους υπηκόους να είναι πιο «πολιτικά ορθή»…

Όσο όμως μας το επιτρέπουν, να ξέρουμε πως η γιορτή θα αποκτήσει και πάλι το νόημα της αν η θυσία εκείνων που πότισαν με το αίμα τους αυτή τη γη, σταθεί ικανή να εμπνεύσει όλους μας. Να φανούμε αντάξιοι των πατεράδων, των παππούδων και των προγόνων μας, αυτών που δεν σκέφτηκαν την ζωούλα και την καλοπέραση τους για να κρατήσουν αυτή τη χώρα ελεύθερη από τους ξένους κατακτητές. Για να μην μείνει το «ΟΧΙ» κενό νοήματος… 

Ο Οδυσσέας Ελύτης, έγραψε κάποτε πως αν αποσυνθέσεις αυτή τη χώρα, θα απομείνει μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι… Πάει να πει πως με αυτά μπορείς να την ξαναχτίσεις! Θα μου επιτρέψετε να προσθέσω την Ελληνική ψυχή και να ευχηθώ να έχει δίκιο ο ποιητής, γιατί πραγματικά είμαστε πια πολύ κοντά στο να απομείνει η χώρα μας μόνο με αυτά… 

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.