Η πολιτεία παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Παιδεία…

Το τελευταίο χρονικό διάστημα πολλά περιστατικά βίας σε σχολεία  έχουν προβληθεί από τα ΜΜΕ και διάφορες ιστοσελίδες του internet : Μαθητές/τριες που ξυλοκοπούν και ξυλοκοπούνται από συνομήλικούς τους, κηδεμόνες που χτυπούν εκπαιδευτικούς, μαθητές και μαθήτριες που εκφοβίζουν/απειλούν εκπαιδευτικούς. Όσοι από εμάς υπηρετούν σε ΕΠΑΛ, γνωρίζουν σε πόσο χαμηλό επίπεδο βρίσκονται , τόσο από πλευράς γνώσης των αντικειμένων των σπουδών τους, όσο και από πλευράς τήρησης του πνεύματος των σχολικών κανονισμών.

Η απαξίωση των διδασκόντων και η έλλειψη σεβασμού προς εμάς , δυστυχώς, είναι κάτι που έχει ξεκινήσει η ίδια η Πολιτεία εδώ και πολλά χρόνια. Οι συνδικαλιστές μας βοήθησαν- άθελά τους;; – σε αυτήν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Οι Υπουργοί Παιδείας που είτε συναγωνίζονται σε κακώς εννοούμενο μαθητοπατερισμό , είτε αφήνουν τα πράγματα όπως τα βρίσκουν από τον προηγούμενο, έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Να μιλήσω για Γενικά Λύκεια , βαθμίδα στην οποία σημειώνονται σχεδόν στο σύνολό τους τα σοβαρά επεισόδια. Έχουμε λοιπόν αρκετούς μαθητές που «φοιτούν» χωρίς να έχουν τις προαπαιτούμενες γνώσεις και τη δυνατότητα να καταλάβουν/παρακολουθήσουν την εξέλιξη στα μαθήματα, οι οποίοι βεβαίως έχουν εμπεδώσει ότι είναι πρακτικά αδύνατον να μείνουν: Θρησκευτικά, ξένες γλώσσες και κάποια φιλολογικά μαθήματα σώζουν τη βάση. Οι απουσίες , τα τελευταία χρόνια και χάρη στον κορωνοϊό και τις ευνοϊκές διατάξεις που βγήκαν για να προστατεύσουν τα κάποια λίγα παιδιά που είχαν πραγματικό πρόβλημα, δεν είναι πλέον εμπόδιο στην ελλιπή φοίτηση.
Βρίσκονται συνεπώς στα ΓΕΛ αρκετά παιδιά που δεν έχουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τα μαθήματα ή και παιδιά που παρότι ξεκινούν με την καλή πρόθεση να γίνουν κανονικοί μαθητές , διαπιστώνουν ότι λόγω των τεράστιων γνωστικών κενών δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Επειδή όμως η εφηβεία είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος και ο/η έφηβος/η θέλει να ξεχωρίσει , επιλέγει να ξεχωρίσει για τα «λάθος» πράγματα. Επίδειξη ασέβειας προς τους καθηγητές, σκόπιμη παραβίαση βασικών κανόνων του σχολικού κανονισμού, κακή συμπεριφορά προς τους συμμαθητές τους που προσπαθούν και γενικά περηφάνια για το πόσο «κακοί» είναι και πόσο γραμμένους έχουν τους κανονισμούς, τα μαθήματα και τους καθηγητές τους.

Στις περιπτώσεις που η παραβατική συμπεριφορά τους φέρνει απέναντι στο σύλλογο των διδασκόντων , γνωρίζουν ότι η μεγαλύτερη τιμωρία για αυτούς μπορεί να φτάσει τις 2 ημέρες αποβολής (με απουσίες για τις οποίες επίσης γνωρίζουν ότι αν βρεθούν να κινδυνεύουν, θα σβηστούν!) και η αντιμετώπιση είναι τις περισσότερες φορές με ύφος «έλα μωρέ τελειώνετε κακομοίρηδες , τι μπορείτε να μου κάνετε περισσότερο από το να μου πρήξετε τα … (επιλέξτε τα όργανα , ανάλογα με το φύλο)».

Σε όλα αυτά, προσθέσετε την απαξίωση μας από την κοινωνία και το κράτος. Βλέπετε, είναι δύσκολο να εμπνεύσεις σεβασμό σε νέους ανθρώπους όταν στο απόγειο της επαγγελματικής σου σταδιοδρομίας αμείβεσαι με 1000€ και θεωρείσαι λουφαδόρος από τις οικογένειες των παιδιών που έχεις στην τάξη.

Πώς να «μαζέψεις» τους λίγους – ακόμα – που χαλάνε όλο το κλίμα σε μια σχολική μονάδα, όταν δεν έχεις τη δυνατότητα να τιμωρήσεις αποτελεσματικά; Πώς να σε πάρουν στα σοβαρά, όταν ο επίσημος κανονισμός απαγορεύει τα κινητά στα σχολεία αλλά δεν μπορείς να επιβάλλεις να μην τα κουβαλούν μαζί τους χωρίς να προκαλέσεις τεράστιο πρόβλημα στη λειτουργία του σχολείου; Πώς θα πείσεις τους κηδεμόνες να τους «πάρουν» τα κινητά όταν οι ίδιοι τους επιβάλλουν να τα έχουν μαζί τους για λόγους ελέγχου; (νομίζουν…)
Όταν η εξουσία βάζει κανόνες που δεν είναι κοινώς αποδεκτοί και δεν σου δίνει δυνατότητα να τιμωρήσεις τους παραβάτες, αυτόματα η κατάσταση ξεφεύγει: Αφού για αυτήν την παράβαση δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα, γιατί να θέλουν να επιβάλλουν και την οποιαδήποτε άλλη;

Τι θα έπρεπε μεσοπρόθεσμα να γίνει;
1. Να επιτρέπεται η χρήση κινητών στο διάλλειμα και μόνο στο σχολικό προαύλιο. Οποιοσδήποτε βγάλει ή χρησιμοποιήσει κινητό εντός αίθουσας να του αφαιρείται το κινητό και να απαιτείται η προσέλευση του κηδεμόνα για την παραλαβή του.
2. Να αυξηθεί ο αριθμός των ημερών αποβολής του μαθητή που μπορεί ο σύλλογος διδασκόντων να επιβάλλει από 2 σε 5 και φυσικά αυτές τις ημέρες ο μαθητής να μένει εκτός σχολικού περιβάλλοντος.

3. Να απλοποιηθούν οι διαδικασίες για την επιβολή της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος. Δεν γίνεται 30 εκπαιδευτικοί να επιμένουν πως το παιδί πρέπει να απομακρυνθεί και ο σύμβουλος να λέει «όχι, να κανονίσετε πρώτα συνεδρίες με ψυχολόγο».

4. Να επανέλθει – για πολύ σοβαρά παραπτώματα , που εκτός σχολείου θα ήταν ποινικά αδικήματα – η δυνατότητα αποβολής από όλα τα σχολεία για ένα ή δύο χρόνια, μετά από απόφαση ειδικού πειθαρχικού οργάνου.

5. Να θεσπιστεί επίσημα η απαίτηση αποζημίωσης από τους κηδεμόνες των υλικών καταστροφών που ο κηδεμονευόμενος προκάλεσε σκόπιμα σε δημόσια περιουσία , κινητή ή ακίνητη.

Μακροπρόθεσμα, υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα που πρέπει να γίνουν, πριν καταντήσουμε Αμερική, αλλά για αυτά χρειάζεται βιβλίο…
Τουλάχιστον , ελπίζω η απάντηση της πολιτείας σε όλο αυτό να μην είναι αιτία για να αρχίσουν πάλι ατελείωτες ημερίδες όπου συμμετέχουν οι άνθρωποι που ούτε προκαλούν ούτε μπορούν να εμποδίσουν όσα γίνονται!