Το πρώτο άρθρο για τη νέα χρονιά, μου βγήκε θλιμένο… Δημοσιεύτηκε στο kefalonia press Πρωτοχρονιάτικα, αλλά από ό,τι βλέπω αναπαράχθηκε και από άλλα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα, αλλά δεν… Ακολουθεί το άρθρο, για να διευκολύνω και κάποιους που δεν πρόλαβαν να το διαβάσουν:

“Έχουμε λοιπόν ένα λιμάνι που επιδιορθώνεται εκ βάθρων, αλλά που και πάλι δεν θα είναι κατάλληλο για να δέσει τίποτα μεγαλύτερο από ferry boat… . Γιατί μετά το σεισμό και τις ζημιές που έπαθε το ήδη υπάρχον, οι άνθρωποι που μεθόδευσαν την επισκευή του, δεν θέλησαν να κάνουν την εκβάθυνση που θα έπρεπε ώστε να μπορεί να πιάσει και ένα κανονικό πλοίο ή ένα – μικρό έστω – κρουαζιερόπλοιο.
Υπάρχει η παραλιακή ζώνη, η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα στρωθεί με «γουλιά» όπως στο Αργοστόλι, να περπατάς και να αναρωτιέσαι τι είχε στο μυαλό του ο εμπνευστής και γιατί μισούσε όσους περπατούν.
Έχουμε ένα μουσείο: Σε άθλια κατάσταση πλέον, χωρίς εκθέματα (ποτέ δεν είχε – άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία) και χωρίς να μπορεί να φιλοξενήσει ούτε έκθεση φωτογραφίας.
Έχουμε ένα ενυδρείο. Καινούργιο, με τις προθήκες του, ένα κόσμημα. Δεν έχει ψάρια, βέβαια. Έτσι, για να μην χαλάσουμε τη σειρά.
Έχουμε ακόμα ένα κέλυφος αναπαλαιωμένου σχολείου , το οποίο μάλιστα προτάθηκε και ως έδρα για ένα υπό ίδρυση (λέμε τώρα…) μουσικό σχολείο. Ταιριαστό. Ένα κτίριο που λειτουργικά δεν υπάρχει, για ένα σχολείο που δεν μπορεί να συσταθεί, ούτε να σταθεί.
Έχουμε ένα παραλιακό δρόμο , ο οποίος είναι στρωμένος κατά το 1/3. Ο ανυποψίαστος οδηγός που θα κινηθεί πρώτα στο «καλό» κομμάτι, θα κινδυνέψει μόλις περάσει τη γέφυρα!
Έχουμε ένα πεζόδρομο στην αγορά, ο οποίος επισκευάστηκε (με πανηγύρια μάλιστα!) πολύ πρόσφατα και από τον οποίο εξαφανίστηκαν όλα τα μικρά σιντριβάνια που υπήρχαν για να του δίνουν μια προσωπικότητα. Η τελική του μορφή με τα μπαλώματα, μου θυμίζει την μεγάλη αυλή ενός γνωστού, που επειδή δεν είχε χρήματα να αγοράσει τις κατάλληλες για επίστρωση πλάκες, την έστρωνε σιγά-σιγά με ό,τι υλικό μπορούσε να εξασφαλίσει φθηνά.
Έχουμε ένα οδικό δίκτυο που ενώνει το Ληξούρι με τα χωριά της Παλικής, που είναι κατάλληλο για δοκιμές ανάρτησης οχημάτων και που κρατά σε συνεχή εγρήγορση ακόμα και τον πιο αδιάφορο και βαριεστημένο οδηγό.
Έχουμε ακόμα και τα κτίρια φαντάσματα: Το μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό είναι το κουφάρι του συγκροτήματος Γυμνασίου και Λυκείου Ληξουρίου. Ακολουθούν τα κτίρια του παλιού Δημαρχείου, της Ιακωβατείου βιβλιοθήκης, του δεύτερου Δημοτικού σχολείου, του μηχανουργείου του ΕΠΑΛ, ενώ το κτίριο του θεάτρου μπορεί να γλιτώσει – λένε οι αισιόδοξοι!

Πλέον, έχουμε και χώρο για τα μπάζα, Αργοστολίου αλλά και όποιας περιοχής της Κεφαλονιάς θελήσει να κάνει έργα, μην αφήσουμε το χώρο ανεκμετάλλευτο! Ποιος να το φανταζόταν πως η επίσημη είσοδος για το Δημοτικό στάδιο που δεν λειτούργησε ποτέ ως τέτοια, θα γινόταν επίσημη είσοδος για τα φορτηγά με τα μπάζα…
Η ανάπτυξη μιας περιοχής, παγκόσμια γνωστό και αποδεδειγμένο, ξεκινάει με την προσβασιμότητα σε αυτήν. Όσο οι δρόμοι είναι σε αυτήν την κατάσταση, όσο για να έρθει κάποιος από την Αθήνα με το ΚΤΕΛ χρειάζεται δέκα ώρες , όσο τα αεροπορικά εισιτήρια είναι πανάκριβα (σε σχέση με αντίστοιχους προορισμούς στο Αιγαίο) , δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα παραπάνω από τα group προπληρωμένων – και μάλιστα χαμηλά – τουριστικών διακοπών και τα all-inclusive πακέτα στα ελάχιστα μεγάλα ξενοδοχεία της Παλικής.
Επιχειρήσεις μεγάλες , εκτός των Ιχθυοτροφείων Κεφαλονιάς, δεν υπάρχουν και είναι αδύνατον να υπάρξουν αφού δεν θα μπορούν να λύσουν το πρόβλημα των μεταφορών αλλά και να αντιμετωπίσουν την επίθεση των «τοπικών υπερασπιστών του περιβάλλοντος» που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν την Παλική στην εποχή του χαλκού , επιβάλλοντας στους ελάχιστους νέους που έχουν απομείνει να ξενιτευτούν. Ακόμα και τα «Ιχθυοτροφεία Κεφαλονιάς» , με την τεράστια κοινωνική προσφορά στο νησί, δαιμονιοποιούνται κατά καιρούς από τους ως άνω υπερασπιστές.
Ένα ακόμα παράδειγμα κακής επιχειρηματικότητας είναι και το λάδι, για το οποίο δεν υπάρχει μια μονάδα τυποποίησης στην Παλική ή έστω στο νησί που να μπορεί να προωθήσει το πολύ αξιόλογο προϊόν , όπως το κάνουν σε Λακωνία, Μυτιλήνη , Κρήτη και αλλού.
Με απλά λόγια, η Παλική δεν είναι σε θέση να αξιοποιήσει όπως θα μπορούσε ούτε το τουριστικό προϊόν, ούτε και την – όποια – αγροτική της παραγωγή. Οι ιθύνοντες, χωρίς όραμα, φαίνεται να εξαντλούν τις φιλοδοξίες τους με την εκλογή τους και την κοινωνική τους καταξίωση.

Το τέλος του 2016 βρίσκει το Ληξούρι με τα ίδια προβλήματα και με το αίσθημα της  εγκατάλειψης ακόμα μεγαλύτερο.
Για τους εκλεγμένους πολιτικούς και δημοτικούς άρχοντες της περιοχής, κρίνοντας από το αποτέλεσμα των όποιων προσπαθειών τους, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και βέβαια είναι και ελεύθερος να τα ξεχάσει μόλις ξαναβρεθεί μπροστά στην κάλπη.
Οι ίδιοι, για μια ακόμα φορά διαβεβαιώνουν πως μέσα στο 2017, τα περισσότερα προβλήματα θα έχουν λυθεί: Ακριβώς το ίδιο για το οποίο διαβεβαίωναν και τα δύο προηγούμενα χρόνια δηλαδή!

Για την περιοχή και για όσους μένουμε εδώ, ζητείται ελπίδα και κουράγιο για να μείνει ζωντανή η Παλική…
Παρόλα αυτά, οι γιορτές είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για να πιστέψει κανένας σε θαύματα!
Καλή Χρονιά σε όλους!”