Διάβασα ένα άρθρο στο alfavita.gr , σχετικά με τα πράγματα που εμείς οι καθηγητές ξέρουμε ή καταλαβαίνουμε για τους μαθητές μας. Στην αρχή σκέφτηκα να στείλω ένα σχόλιο για να προσθέσω/διορθώσω κάποια πραγματάκια, αλλά το μετάνιωσα. Αυτά τα πράγματα είναι εντελώς υποκειμενικά και συνεπώς δεν έχει νόημα να διορθώσεις οτιδήποτε. Εγώ πάλι , μετά από 25 χρόνια υπηρεσίας σε παραπαιδεία, παιδεία, και ημιπαιδεία (αυτό που ζούμε τώρα)  θα ήθελα να παραθέσω μερικά πράγματα που μπορώ να καταλάβω για τους μαθητές μου και που εκείνοι μάλλον δεν ξέρουν ότι «τα ξέρω» , αλλά και – εδώ λέω να πρωτοτυπήσω – από πού τα καταλαβαίνω:

1. Ναι, ξέρω ποιος είναι αδιάβαστος και άγραφτος . Αν χρειαστεί να προσπαθήσω για να τον κοιτάξω στα μάτια, είμαι σίγουρος πως παρακαλάει από μέσα του να τον προσπεράσω σαν να μην υπήρχε. Κάποιες φορές το κάνω, ειδικά για τα παιδιά που αν τα πιάσεις αδιάβαστα μπορεί και να λιποθυμήσουν.

2. Ξέρω πότε με κοιτάνε χωρίς να με ακούνε ή να δίνουν σημασία σε όσα κάνω. Είναι αυτή η αίσθηση ότι είμαι διάφανος (!!!) , αφού αισθάνομαι το βλέμμα τους να περνά μέσα από μένα, ενώ το χέρι τους προσπαθεί να βρει το ποντίκι για να με κλείσει με ένα «κλικ».

3. Ναι, γνωρίζω πότε κάποιος ζητά να πάει τουαλέτα για να βγει ραντεβού. Είναι εκείνος που κοιτά το ρολόι του ή του διπλανού του ανά 2 λεπτά, μην τυχόν και περάσει η ώρα. Ναι, τον/την αφήνω , στέλνοντας και χαιρετισμούς «σε όποιον συναντήσεις τυχαία».

4. Ξέρω ποιο παιδί έχει πρόσφατα χωρισμένους γονείς ή είναι στα πρόθυρα χωρισμού. Είναι τα παιδιά που το χαμόγελο τους δε φτάνει στα μάτια τους. Το μόνο που μπορεί να τους βοηθήσει είναι ο χρόνος.

5. Ξέρω ποια παιδιά έρχονται από οικογένειες πιο στριμωγμένες οικονομικά από άλλες. Είναι τα παιδιά που προσπαθούν να περάσουν απαρατήρητα ακόμα και από την κολλητή τους παρέα και που θα φροντίσουν να «εξαφανιστούν» την ώρα που οι συμμαθητές τους θα πάνε στο κυλικείο να ψωνίσουν.  Αν διαβάζουν όμως αυτές τις γραμμές, να ξέρουν τρία πράγματα: Το μυστικό τους δεν κινδυνεύει από μένα, δεν υπάρχει λόγος να ντρέπονται επειδή οι δικοί τους έχουν δυσκολίες και μπορούν όποτε εκείνα κρίνουν και θέλουν να συζητήσουμε.

6. Καταλαβαίνω ποια παιδιά χαίρονται πραγματικά που με βλέπουν να μπαίνω στην τάξη τους, είναι άλλωστε ελάχιστα. Οκ, αστειεύομαι, ελπίζω.

7. Ξέρω ποιοι βρίζουν την ώρα που βάζω ασκήσεις – συνήθως είναι κορίτσια. Νομίζω πως ακούω τις σκέψεις τους!  Ξέρω ένα μέρος στην Αθήνα όπου είναι μαζεμένοι πολλοί από αυτούς που νομίζουν πως ακούνε τις σκέψεις των άλλων, οι κακεντρεχείς το ονομάζουν τρελάδικο.

8. Ξέρω πότε ένα «μπράβο» απογειώνει ένα μαθητή. Δύο παιδικά μάτια που λάμπουν πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να τα περάσει «ντούκου».

9. Ξέρω ποιοι πιτσιρικάδες «λιώνουν» για κάποιες συμμαθήτριές τους, αλλά στην ηλικία των 13-15 τα αγόρια μπορούν να παρηγορηθούν και από τη μπάλα. Κι αυτή θηλυκό είναι, αλλά έχουν περισσότερες πιθανότητες να τα πάνε καλά με αυτή.

Υπάρχουν 3 ακόμα πράγματα που ξέρω ή μπορώ να καταλάβω για τους μαθητές μου, αλλά δεν θα τα πω! Βλέπετε, μερικά πρέπει να μένουν άγνωστα για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν, πάντα όμως «επ΄αγαθώ», βεβαίως, βεβαίως !