Η ελπίδα μάλλον μας προσπέρασε χωρίς να σταματήσει. Θα ήθελα να είμαι πιο χαρούμενος και αισιόδοξος για το νέο έτος αλλά…

Περίμενα ότι θα είμαστε έτοιμοι και θα επιστρέψουμε στα σχολεία μας στις 11 Γενάρη και αντ΄ αυτού μας ήρθε μια – τουλάχιστον – εβδομάδα πρόσθετου εγκλεισμού.

Περίμενα ότι οι πιστοί , ανήμερα των Θεοφανίων , θα είχαν τη στοιχειώδη εξυπνάδα να μην πάνε ο ένας πάνω στον άλλον σε εκκλησίες για κοινωνία και αγιασμό και αντί για αυτό είδα κόσμο να είναι στριμωγμένος για να κοινωνήσει – μεταξύ αυτών και έναν τριμάλακα καμιά τριανταριά χρονών με ένα παιδάκι περίπου δύο χρονών στην αγκαλιά του , να κοινωνούν με το ίδιο κουταλάκι που είχαν λίγο πριν κοινωνήσει καμιά δεκαριά (άφθαρτες) γριές. Για μητροπολίτες, παπάδες και λοιπούς παραστεκάμενους, τα μαντάτα τους θα τα μάθουμε τις προσεχείς ημέρες, όπως έγινε και στο πρόσφατο παρελθόν με τη λιτανεία του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη.

Περίμενα ότι οι μαθητές και οι μαθήτριες, θα είχαν κρατήσει μια επαφή με τα μαθήματά τους στη διάρκεια των διακοπών και αντί για αυτό διαπιστώνω με κάθε μέρα που περνά ότι όχι απλώς δεν έχουν επαφή με κανένα μάθημα, αλλά αν τους έλεγαν τη Δευτέρα πάτε σχολείο, θα έψαχναν τα βιβλία τους μόνο και μόνο για να δουν αν πάνε στην Α, την Β ή την Γ Λυκείου.

Εντύπωση μου κάνει επίσης , το γεγονός ότι δεν έχουμε αντιληφθεί ότι η επόμενη μέρα της πανδημίας, θα βρει μια κοινωνία φτωχοποιημένη. Ακούω τους ιδιοκτήτες εμπορικών καταστημάτων που λειτούργησαν με click away να παραπονιούνται για το χαμηλό τζίρο τους, πιστεύοντας ότι αυτός οφείλεται στο γεγονός ότι τα μαγαζιά τους δεν λειτούργησαν κανονικά και όχι στο ότι για τον πολύ κόσμο δεν υπάρχουν διαθέσιμα χρήματα για εορταστικά – και όχι μόνο –  ψώνια.

Βλέπω τους αρνητές της πανδημίας να ψάχνουν «γλύψιμο» για να εμβολιαστούν νωρίτερα, την κυβέρνηση να μην μπορεί ακόμα να χρησιμοποιήσει ούτε τα λίγα εμβόλια που υποδεχθήκαμε με τιμές αρχηγού κράτους, (16000 εμβολιασμοί σε 8 ημέρες, σημαίνει ότι αν υπάρξουν τα εμβόλια, θα χρειαστούμε περίπου 3 χρόνια για να εμβολιάσουμε σημαντικό μέρος του πληθυσμού), την αντιπολίτευση χωρίς να έχει καμιά πρόταση να παρακολουθεί – χωρίς να κατανοεί -τις εξελίξεις από μια γωνία, κοροϊδεύοντας κάθε φορά που η κυβέρνηση κάνει – κατά την άποψή της – λάθος. Θυμάμαι ότι κάποτε παρακολουθούσα από την ασφάλεια της καρέκλας μου, δύο φίλους μου να προσπαθούν να κάνουν πατινάζ σε πάγο για πρώτη φορά , γελώντας καλοπροαίρετα κάθε φορά που σωριάζονταν κάτω στην προσπάθειά τους. Αν και 15χρονος, είχα αρκετή ευφυΐα να μην τους κοροϊδεύω για τις γκάφες τους, αφού ούτε εγώ ήξερα πώς να το κάνω!

Βλέπω έναν ανασχηματισμό όπου ο Μητσοτάκης βάφτισε υπουργούς, υφυπουργούς, αναπληρωτές υπουργούς και υπουργούς παρά τω… , όσους περπατούν στα δύο πόδια (59 άτομα, ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα, πιστεύω πως οι μισοί από αυτούς δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους, όχι να συνεργαστούν κιόλας!). Μου θύμισε μέρες ΠΑΣΟΚ , όπου ο συχωρεμένος Ανδρέας Παπανδρέου έφτιαχνε αντίστοιχου μεγέθους κυβερνήσεις και δεν ξανάβλεπε τους περισσότερους από αυτούς που υπουργοποιούσε αν δεν γινόταν ενδιάμεσα συνέδριο του κόμματος.

Δεν ελπίζω ότι θα έχουμε (πολύ) καλύτερη συνέχεια. Δεν θέλω να βάλω προσωπικούς στόχους και ψηλά τον πήχη για το 2021 : όσες φορές το έκανα τα προηγούμενα χρόνια, έπεσα στις στιγμές που «Ο Θεός γελούσε» .  Καλή χρονιά σε όλους!