Το τέλος των καταλήψεων ήρθε αναπάντεχα και ανέλπιστα, χάρη σε μια σπασμωδική – κατά την άποψή μου πάντοτε – απόφαση του Υπουργείου Παιδείας. Η επιβολή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης σε σχολεία που τελούν υπό κατάληψη, έφερε τους εκπαιδευτικούς σε ρόλο παιδονόμου – χαφιέ που ούτε τους άξιζε, ούτε τους αναλογούσε, αλλά διέλυσε τις καταλήψεις.

Πριν προλάβει η ΟΛΜΕ να καταλάβει τι έγινε, πριν το ΠΑΜΕ συνέλθει για να δώσει γραμμή και τρόπο αντίδρασης, οι μαθητές είχαν γυρίσει στις τάξεις. Ακόμα και οι πιο «χαβαλέδες» από τα παιδιά, εκείνοι που τραβούσαν κουπί στις καταλήψεις και ξημεροβραδιάζονταν στα σχολεία, όταν αντιλήφθηκαν ότι περιθωριοποιούνται και κινδυνεύουν να χάσουν λόγω απουσιών και κάθε ελπίδα για κρίσιμες και χρήσιμες κοπάνες, επέστρεψαν στις τάξεις.

Η συντριπτική πλειοψηφία των διδασκόντων (μαζί και εγώ)  δεν είχε σκοπό να βάλει απουσίες σε όσους δεν έμπαιναν στην διαδικτυακή τάξη, αφού δεν μπορούσαμε να ξέρουμε ποιοι μαθητές είχαν αντικειμενική δυσκολία παρακολούθησης και θα ήταν τουλάχιστον ανήθικο να «τιμωρήσουμε» αυτούς που πρέπει να στηρίξουμε!
Εννοείται ότι δεν ανακοινώσαμε τέτοιο πράγμα στους μαθητές, εννοείται ότι οι συνδικαλιστές μας δεν το αντιλήφθηκαν. Η απόφαση του Υπουργείου, μάλλον προκάλεσε ένα είδος «σοκ» σε μεγάλη μερίδα μαθητών, οι οποίοι συνειδητοποίησαν ότι οι καταλήψεις εδώ και πάαααρα πολλά χρόνια δεν λύνουν τα προβλήματα τους, απλά συσσωρεύουν ελλείψεις που οι οικονομικά αδύνατοι δεν μπορούν να καλύψουν. Κατάλαβαν ότι τους χρησιμοποιούν οι κομματικά ενταγμένοι για να «μετρήσουν» δυνάμεις ή να αναμετρηθούν με την κυβέρνηση. Και όπως συνήθως συμβαίνει όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, απλά γύρισαν σελίδα. Είναι η ώρα να αναζητήσουν νέους τρόπους να διεκδικήσουν, τρόπους που δεν θα αποβαίνουν σε βάρος τους και σε βάρος των οικογενειών τους.

Οι κομματικές νεολαίες και οι συνδικαλιστές, προς το παρόν αρνούνται να καταλάβουν ότι αντί να βοηθούν στην επίλυση του πανθομολογούμενου  προβλήματος που υπάρχει στην Παιδεία, έχουν γίνει μέρος του. Κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους, με τακτικές, λεξιλόγιο και μαξιμαλιστικά αιτήματα του προηγούμενου αιώνα οφείλουν να προσαρμοστούν , αν βέβαια θέλουν να συνεχίσουν να έχουν λόγο ύπαρξης.

Λυπάμαι που η Κεραμέως μέσα από μια κακή απόφαση είχε ένα καλό αποτέλεσμα. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και το να μας φέρει αντιμέτωπους με τους μαθητές μας ήταν απαράδεκτο. Από την άλλη μεριά χαίρομαι που οι καταλήψεις – κατάλοιπο άλλων εποχών και αντίδρασης σε άλλο επίπεδο προβλημάτων , θα πάψουν.
Είναι καιρός να μπούμε σε σκέψεις, όλοι μας, για το πώς θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε την επίλυση θεμάτων , χωρίς να αποκλείουμε από τη γνώση αυτούς που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα άλλης διεξόδου.
Να στηρίξουμε το δημόσιο σχολείο και να το αναβαθμίσουμε όχι βάζοντας λουκέτο για 15-20 ημέρες επετειακά, αλλά με τη δουλειά, τη συνέπεια και την επιμονή μας. Ακόμα και με την απεργία μας, όχι την 24ωρη, όχι τη στάση εργασίας αλλά την απεργία διαρκείας που θα έχει σύμμαχο και όχι αντίπαλο τον απλό κόσμο. Οι αγώνες δικαιώνονται μόνο όταν είναι σύμφωνοι με το περί δικαίου αίσθημα και είναι μαζικοί, όχι με την κοινωνία απέναντί μας.