Το Ληξούρι πεθαίνει…

Το μουσείο του Ληξουρίου (ξέρετε, αυτό που χτίστηκε χωρίς να υπάρχουν εκθέματα…) απέχει από το σπίτι μου περίπου 150 μέτρα. Κατά τις 7 το απόγευμα της Κυριακής, παρότι ψιλοέβρεχε είπα να πάω με τα πόδια μέχρι εκεί για τη  «σύσκεψη φορέων» της Παλικής για τα προβλήματα που δημιούργησαν οι σεισμοί. Έχω και άλλες φορές ηλίθιες ιδέες, αλλά αυτή ήταν από τις πιο χαζές! Τα φώτα στους δρόμους ήταν όλα σβηστά και τα ελάχιστα αυτοκίνητα που περνούσαν, φρόντισαν να μου θυμίσουν ότι οι δρόμοι είναι στενοί, τα πεζοδρόμια πολλές φορές ανύπαρκτα και οι οδηγοί αναίσθητοι… Ευτυχώς, έχω καλή μνήμη για να αποφεύγω ως πεζός τις λακκούβες του δρόμου  με τα πολλά νερά και μερικές αστραπές βοήθησαν ώστε να φθάσω σώος – αν και βρεμένος – στο μουσείο.

Η περίφημη «σύσκεψη φορέων» ήταν μια σύναξη στην οποία συμμετείχαν 5 εκπαιδευτικοί, τέσσερεις εκπρόσωποι από συλλόγους γονέων, η αφρόκρεμα του ΚΚΕ στο νομό (Πρόεδρος εργατικού κέντρου, πρόεδρος ΕΛΜΕ-ΚΙ, δημοτικός σύμβουλος και ένας υποψήφιος βουλευτής) και 10 περίπου Ληξουριώτες ψηφοφόροι του ΚΚΕ με μέσο όρο ηλικίας 70+…

Αφού υπέστημεν το λογύδριο του Προέδρου του εργατικού κέντρου, όπου ανά τέσσερεις λέξεις χρησιμοποιούσε τη λέξη «πραγματικά» ως συμπλεκτικό σύνδεσμο, εμπεδώσαμε ότι πραγματικά η κυβέρνηση είναι ξεπουλημένη, πραγματικά «όλοι μαζί μπορούμε» να ξεκινήσουμε την επανάσταση από την Κεφαλονιά και πραγματικά, δευτερόλεπτα πριν κοιμηθώ με ανοιχτά μάτια , έδωσε το λόγο στον Πρόεδρο της ΕΛΜΕ-ΚΙ. Ούτε εκείνος αντιστάθηκε στον πειρασμό να μιλήσει για τη γενική πολιτική και την εξωτερική πολιτική των Αμερικανών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όταν κάποια στιγμή έφτασε και στα σχολεία, είπε για την πρόταση που έχει βάλει η ΕΛΜΕ-ΚΙ , για νέο συγκρότημα για Γυμνάσιο-Λύκειο κ.λ.π.

Μιλήσαμε δύο τρία άτομα ακόμα , για να διαπιστώσουμε όλοι μαζί πως οι αρμόδιοι φορείς το μόνο που κάνουν είναι να κωλυσιεργούν πετώντας ο ένας το μπαλάκι στον άλλον, αφού χρήματα για τα σχολεία και την αποκατάσταση των υποδομών δεν υπάρχουν… Ο αγώνας θα συνεχιστεί με τις γνωστές μορφές: Παραστάσεις των επικεφαλής στους αρμόδιους, προσπάθεια για παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα φέρει την ανατροπή και άλλα τέτοια ηρωικά και …πένθιμα.

Το θέμα των σχολείων μοιάζει άλυτο υπό τις παρούσες συνθήκες. Όπως άλυτα είναι και τα προβλήματα που αφορούν τις υποδομές της Παλικής. Με ένα κράτος που δεν έχει πόρους ούτε για τα βασικά, με μια Δημοτική αρχή που αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται, με μια βουλευτή που ανάλογα με την ημέρα συμπεριφέρεται ως κυβερνητικός βουλευτής που λέει σε όλα ναι, ως στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί πράγματα και ως Κεφαλονίτισσα που θέλει κάτι καλύτερο για τον τόπο της – τα δύο τελευταία τα υποδύεται όταν βρίσκεται μεταξύ ψηφοφόρων επάνω στο νησί.

Οι ντόπιοι έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Δεν πιστεύουν πως μπορεί να αλλάξει κάτι με ό,τι και αν κάνουν. Το ΚΚΕ έχει αναλάβει εργολαβικά την προώθηση όποιων αιτημάτων γνωρίζει πως είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν και έχει μπει μπροστά με το ζόρι σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή κίνηση πολιτών με την ελπίδα να προσπορίσει κομματικά οφέλη, διώχνοντας όλους τους ενδιαφερόμενους.

Ελπίδα από πουθενά… Ούτε για τα σχολεία , ούτε για τις υποδομές. Όσο για τα χρήματα από τα ΕΣΠΑ;;;  Αυτά είναι για έργα που δεν έχουν σχέση με αυτά που ζητάμε: Αν ήταν για καμιά τουριστική ανάπλαση πλατείας , για να φτιάξουμε κανένα ενυδρείο για να βλέπουμε τις σάρπες να κολυμπάνε live, τότε κάτι θα γινόταν…

Έφυγα με μια πικρή γεύση από τη θλιβερή σύναξη. Ο καιρός είχε χειροτερέψει, η βροχή είχε κάνει ποτάμι το δρόμο δίπλα στο ποτάμι, μόνο οι αστραπές φώτιζαν το δρόμο μου και αυτή τη φορά δεν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο που να κυκλοφορεί σε αυτό το μικρό χωριό…