ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΞΕΚΙΝΗΜΑ…
Τα περιστατικά που περιγράφω παρακάτω, είναι πραγματικά και οι διάλογοι έχουν μεταφερθεί σχεδόν αυτούσιοι. Τα ονόματα των παιδιών έχουν αλλάξει για ευνόητους λόγους, αν και όσοι ήταν παρόντες θα τα αναγνωρίσουν αμέσως!

ΣΚΗΝΙΚΟ 1ο
Μαθητής τεραστίων διαστάσεων με μυαλό γαρίδας , πιστοποιητικό δυσλεξίας και φωνή ανάμεσα σε καραγκιόζη και Σαπφώ Νοταρά, διετής ήδη στην 1η Γυμνασίου, εξετάζεται τον Ιούνιο. Έχει δει τα θέματα και κάποια στιγμή δηλώνει έτοιμος να εξεταστεί. Ας τον πούμε Βαγγέλη. Ακολουθεί ο διάλογος:
– Βαγγέλη σε ποιο θέμα θα απαντήσεις;
– Θα απαντήσω στην 1η θεωρία, στην 2η και την 3η άσκηση.
Η σιγουριά του με εκπλήσσει αλλά δεν θέλω να του κόψω τον ενθουσιασμό:
– Ξεκίνα Βαγγέλη από όποιο θέλεις!
– Λοιπόν, την 1η θεωρία δεν την ξέρω.
– Εντάξει, μην πιέζεσαι, πάμε σε άσκηση.
– Την 2η άσκηση δεν την ξέρω.
– Καλά, μήπως ξέρεις την τρίτη άσκηση;
– Την 3η άσκηση την ξέρω!
– Πες την λοιπόν!
– Δεν τη θυμάμαι!
Συγκρατώ το νευρικό γέλιο που μου έρχεται (ας όψεται ο επιμορφωτής που μας εξηγούσε πώς να αντιμετωπίζουμε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες) και ο Βαγγέλης ξαναχτυπά:
– Κύριε, θα με περάσετε;
– Φυσικά Βαγγέλη, αστειεύεσαι;
Όντως τον πέρασα. Η ιδέα ότι τον Σεπτέμβρη θα ήταν πάλι συμμαθητής με τα τριπίθαμα που θα έρχονταν να φοιτήσουν στην Α΄ Γυμνασίου με τρέλαινε.

ΣΚΗΝΙΚΟ 2ο
Μαθητής 1ης Γυμνασίου με IQ μικρότερο από το επιτόκιο της ΕΚΤ και αγαπημένη εργασία το σελάγισμα κοπαδιού ,προσπαθεί να παρακολουθήσει μάθημα σχετικό με μονάδες μέτρησης. Πρέπει να μιλήσουμε για τον χρόνο και αποφασίζω να τον βάλω στο παιχνίδι:
– Κώστα, πόσα λεπτά έχει η ώρα;
– Ποια ώρα;
– Μια ώρα αγόρι μου, οποιαδήποτε πόσα λεπτά έχει;
– Δηλαδή αυτή η ώρα;
– …
– Ή μήπως η πρώτη ώρα;
– Πες μου για την πρώτη ώρα!
– Έεε, τώρα με μπερδέψατε κύριε! Αυτή η ώρα, η πρώτη ώρα, ξέρω γω ποια θέλετε;
Η τάξη με κόπο συγκρατεί τα γέλια αλλά τα νεύρα μου έχουν τεντωθεί και αρχίζω να φωνάζω:
– Πες ρε πόσα λεπτά έχει μια ώρα;
– Εκατό!
– Τρελάθηκες;
– Ε βλέπετε που σας λέω;! Δε με βοηθάτε καθόλου!

ΣΚΗΝΙΚΟ 3ο
Δευτέρα Λυκείου, μαθητής ευτραφής, τσαχπίνης ζωηρός και πονηρούλης, από αυτούς που προτιμούμε και προτιμούν να είναι εκτός τάξης, είναι ασυνήθιστα ήσυχος. Δεν με προσέχει, αλλά παραδόξως δεν ενοχλεί ούτε εμένα ούτε τους συμμαθητές του. Η κατάσταση με εξυπηρετεί και το μάθημα εξελίσσεται άψογα μέχρι που ο Γιαννάκης από το τελευταίο θρανίο αρχίζει να γελά πονηρά και να μου γνέφει περίεργα. Δεν δίνω σημασία και προτρέπω όλους να ασχοληθούν με μια άσκηση που έχω δώσει στο τετράδιό τους. Ο Γιαννάκης εξακολουθεί να γνέφει και αποφασίζω ενώ οι άλλοι δουλεύουν να τον πλησιάσω στο τελευταίο θρανίο. Φθάνοντας, μου δείχνει κάνοντας νόημα, να κοιτάξω μπροστά του και χαμηλά, όπου η συμμαθήτριά του φορά χαμηλοκάβαλο παντελόνι και καθισμένη απρόσεκτα, εκθέτει πράγματα που δεν πρέπει σε κοινή θέα. Τον κοιτώ αυστηρά, απομακρύνομαι και του λέω με δυνατή φωνή:
– Γιαννάκη, πέρασε έξω!
– Τι έκαμα κύριε;
– Πέρασε έξω σε παρακαλώ. Μην με αναγκάσεις να πω τι έκανες!
– Ναι, ναι εγώ φταίω που φώναξα και σας να δείτε!
Τα παιδιά και το «θύμα» που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσαν απορημένα, αρχίζουν να μπαίνουν στο νόημα. Το θύμα ξυπνά και το χαστούκι που προσγειώθηκε στο τροφαντό μάγουλο του Γιαννάκη, ακούστηκε σε όλο το Λύκειο.

ΣΚΗΝΙΚΟ 4ο
Εξετάσεις Ιουνίου, μαθήτρια με φωνή Ελευθερίας Αρβανιτάκη μαζί με συγχισμένο Κωστέτσο, έχει απορία:
– Κύριε έχω απαντήσει λάθος σε μια ερώτηση. Να τη σβήσω και να γράψω τη σωστή απάντηση;
– Όχι παιδί μου αστειεύεσαι; Αφού το έγραψες δεν επιτρέπεται να το αλλάξεις!
– Ααα! Θα πείτε ότι δεν σας ρώτησα;

ΣΚΗΝΙΚΟ 5ο
Εξετάσεις Ιουνίου πάλι, αυθεντική ξανθιά έχει απορία σε φιλολογικό μάθημα.
– Μπορείτε να φωνάξετε την κυρία να τη ρωτήσω κάτι;
– Δε μου λες εμένα την απορία πρώτα;
Η μαθήτρια διατυπώνει την απορία και είναι κάτι που η εισηγήτρια δέκα λεπτά πριν έχει εξηγήσει τρεις φορές. Της απαντώ λοιπόν στην απορία και απολαμβάνω την έκπληξη ανάμικτη με θαυμασμό στο βλέμμα της. Αυτό διαρκεί δευτερόλεπτα: Η ξανθιά ξαναχτυπά με απορία που χρειάστηκε πάνω από δύο λεπτά να διατυπώσει. Δεν έχω καταλάβει τι ρώτησε, αλλά αποφασίζω να απαντήσω επαναλαμβάνοντας λέξεις που χρησιμοποίησε. Η απάντηση , όμοια με την ερώτηση δεν βγάζει νόημα και τα παιδιά κοιτούν απορημένα. Η ξανθιά όμως ξαφνικά αστράφτει:
– Το κατάλαβα κύριε! Ευχαριστώ πολύ!