Έχω να γράψω κάτι που να με γεμίζει, ούτε κι εγώ ξέρω από πότε… Η άτιμη η επικαιρότητα, με τα θέματα που ξαφνικά γίνονται το μόνο πράγμα για το οποίο όλοι μιλάνε και όλοι έχουν άποψη δε σου αφήνει πολλά περιθώρια να σκεφθείς και κάτι διαφορετικό. Είναι λες και σε αυτή τη χώρα όλοι πρέπει να ασχολούμαστε με ένα μόνο πράγμα.

Στην αρχή είχαμε την ΕΡΤ. Να οι συναυλίες, να οι διαδηλώσεις, να τα ψηφίσματα συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα. Μετά προέκυψε η Χρυσή Αυγή. Βρέθηκε και το άμοιρο το παλικάρι που δεν κιότεψε στον τσαμπουκά τους να το βάλει στα πόδια όπως κάνανε οι υπόλοιποι, έκανε το μοιραίο (έτσι ελπίζω να αποδειχθεί!) λάθος ο τσοπανοκαμπόης και είναι όλοι τώρα και τους ξεσκονίζουνε. Τα αντανακλαστικά όμως λειτουργούν: να οι συναυλίες, να οι διαδηλώσεις , να τα ψηφίσματα καταδίκης της Χ.Α..

Φθάνουμε στην απεργία μας (των καθηγητών εννοώ). Μετά από 5 μέρες απεργίας μείναμε από καύσιμα (εγώ ξέμεινα στις τρεις ημέρες λόγω μεγάλης «κατανάλωσης»). Συναυλία για εμάς έκαναν οι απολυμένοι της ΕΡΤ (σωθήκαμε: εκτός από άγνωστοι ως καλλιτέχνες, φαίνεται ότι είναι και γκαντέμηδες). Ψηφίσματα συμπαράστασης δεν υπήρχαν, διαδηλώσεις για τα δίκαια αιτήματά μας από απλό κόσμο δεν είχαμε. Εντάξει, μερικοί από τους γονείς που μας είχαν άχτι και μας έβριζαν σε καθημερινή βάση, τώρα που μας βλέπουν να υποφέρουμε μας βρίζουν μέρα παρά μέρα. Εμείς βέβαια, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, πιστεύουμε ότι έχουμε τεράστιο δίκιο στα αιτήματά μας.

Στο φόντο όλων αυτών έχουμε και τον Αλέξη που θέλει να γίνει πρωθυπουργός μια ώρα αρχύτερα. Λογικά πρέπει η Περιστέρα (σύντροφός του και μητέρα των παιδιών του) να του έχει βάλει χρονοδιάγραμμα που εκπνέει, αλλιώς πώς να εξηγήσω την πρεμούρα του; Ο Αλέξης λοιπόν είναι με το μέρος όλων που διαμαρτύρονται και είναι έτοιμος να αποκαταστήσει όλες τις αδικίες στο ακέραιο. Επίσης είναι έτοιμος να υποσχεθεί  ότι απαιτηθεί προκειμένου να βγει πρώτο κόμμα και αν γίνεται – όπως σεμνά διατύπωσε πρόσφατα – αυτοδύναμος.

Όλα τα παραπάνω είναι προβλήματα που η λύση τους δεν περνά καθόλου από το χέρι μου – όχι τουλάχιστον πριν φθάσουμε σε εκλογές. Εγώ έχω να ασχοληθώ με λίγο πιο πεζά πράγματα: Πως θα ζήσουμε με τόσα έξοδα, πότε θα κατορθώσει να γραφτεί στο Πολυτεχνείο ο μεγάλος μας γιος, πότε θα στρωθεί ο μικρός που είναι στην Α΄ Λυκείου να διαβάσει και βέβαια ένα που προέκυψε εδώ και δύο βδομάδες που ξεκίνησε η σχολική χρονιά: Η φετινή Α΄ Γυμνασίου.

Εδώ και χρόνια έχω παρατηρήσει ότι τα παιδιά που φθάνουν στην Α΄ γυμνασίου είναι κάθε φορά και λίγο χειρότερα από πλευράς γνώσεων. Τα παιδιά όμως φέτος, νομίζω ότι θέτουν νέα στάνταρντ στο πόσο άσχετος μπορεί να είναι κάποιος απόφοιτος δημοτικού. Προς το παρόν το αντιμετωπίζω με χιούμορ, προσπαθώντας να πείσω τα μικρούλια να ασχοληθούν με τα μαθήματα. Προσέξτε, όχι να ασχοληθούν παραπάνω, απλώς να ασχοληθούν. Βλέπετε, έχω την αίσθηση ότι προσπαθώ να χτίσω τον τρίτο όροφο σε μια οικοδομή που έχει μόνο ισόγειο – μάλλον θα χρειαστεί να φτιάξω και τις κολόνες των δύο που λείπουν. Δε θέλω να λέω κακές κουβέντες για τους συναδέλφους δασκάλους που τους είχαν στο δημοτικό, ούτε για τους γονείς που προσπαθούν να επιβιώσουν οι περισσότεροι. Αλλά τα μισά δε μπορούν να κάνουν σωστά ούτε προσθαφαιρέσεις, για πολλαπλασιασμό τα πράγματα είναι χειρότερα, ενώ για διαίρεση δεν το συζητάμε καθόλου. Το γέλιο θα πέσει τώρα που ξεκινάμε τη Γεωμετρία: κατά πως τα βλέπω, θα πρέπει να τους εξηγήσω ότι στο διαβήτη κρατάμε σταθερή τη μύτη και περιστρέφουμε το μολύβι  και όχι το ανάποδο. Είμαι πεπεισμένος ότι ακόμα και αν ο Αλέξης γίνει πρωθυπουργός, το πρόβλημα που αντιμετωπίζω δεν πρόκειται να αμβλυνθεί. Υπάρχει βέβαια στα δημόσια σχολεία και η άλλη επιλογή, αυτή που δυστυχώς φαίνεται ότι όλο και περισσότεροι συνάδελφοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης προτιμούν: Εγώ να παριστάνω ότι κάνω μάθημα, τα παιδιά να προσποιούνται ότι καταλαβαίνουν και όλοι μαζί να κάνουμε ότι είμαστε σχολική τάξη Γυμνασίου. Ίσως θα πρέπει να αρχίσω να το σκέπτομαι κι εγώ!