Καμιά φορά υπάρχουν τόσα πράγματα που θες να γράψεις ή να πεις που τελικά παθαίνεις κάτι σαν γλωσσοδέτη και δεν μιλάς καθόλου. Για μένα, που χρησιμοποιώ τον υπολογιστή σα βαλβίδα εκτόνωσης, είναι σημαντικό να μπορώ να βρίσω για ότι με «χαλάει» έστω κι αν δεν το διαβάσει κανένας.
Θέλω να φωνάξω για τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε αλλά που ο θάνατός του δεν θα γίνει αιτία καταλήψεων στα σχολεία, θέλω να φωνάξω για τον Αλβανό 38-χρονο που αυτοκτόνησε στην Κρήτη και που ούτε αυτού ο θάνατος θα γίνει αιτία καταλήψεων. Εμείς τι κάνουμε;
Ζούμε μια κατευθυνόμενη , οργανωμένη, ανώδυνη αντίδραση της κοινωνίας που ελέγχεται αυστηρά από το ΠΑΜΕ , σε μια ιδιότυπη κομμουνιστική λογική που δεν θέλει και δεν επιδιώκει τίποτε άλλο από το να ελέγξει τις αντιδράσεις του απλού πολίτη. Το ΠΑΜΕ προστατεύει , ακόμα και με κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας των μελών του ( και βέβαια σε αντίθεση με ότι τα ίδια του τα μέλη πιστεύουν ) την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Θυμηθείτε, τις δύσκολες ώρες των επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας, την ανθρώπινη αλυσίδα που έφτιαξε το ΠΑΜΕ γύρω από τη Βουλή, εμποδίζοντας όποιον προσπαθούσε να πλησιάσει και κραυγάζοντας «προβοκάτσια» κάθε φορά που κάποιος αντιδρούσε δυναμικά: Βλέπετε αυτοί είναι υπέρ της ειρηνικής (και πλήρως ελεγχόμενης ) αντίστασης στα κυβερνητικά μέτρα. Αραιά και που, όταν βλέπουν τα ποσοστά του κόμματος τους να ανεβαίνουν επικίνδυνα, κάνουν και μια μαλακισμένη κίνηση (απεργία της ΠΝΟ τη Μεγάλη Εβδομάδα, εμπόδια σε τουρίστες να κατέβουν από τα κρουαζιερόπλοια , αποκλεισμός των ΚΤΕΛ τη Μεγάλη Πέμπτη κ.λ.π) και ξαναγίνονται μονοψήφιοι. Αυτοί που – αν ήταν πραγματικά αυτό που ισχυρίζονται οι αρχηγοί τους – θα έπρεπε με τις ενέργειές τους να έχουν εδώ και πολύ καιρό γκρεμίσει την ανίκανη και ξεπουλημένη κυβέρνηση, ζητούν την ψήφο μας για να είναι αξιωματική αντιπολίτευση: Δεν θέλουν να είναι κυβέρνηση, βολεύονται μόνο να λένε τι δεν πρέπει να γίνει , αρκεί να είναι και αυτοί μέσα στα πράγματα, να κονομάνε και να βολεύουν και τα δικά τους παιδιά σε «θεσούλες» (όχι βέβαια όσο οι «μεγάλοι») .
Συνέλαβαν τον Άκη. Ωραία. Το 2004, ο Βενιζέλος που συμμετείχε στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το θέμα (και όχι μόνο αυτός βέβαια) τον έβγαζε «λάδι». Δηλαδή τι ήταν ο Βενιζέλος; Κλέφτης μαζί με τον Άκη; Όχι , ας δεχθούμε ότι δεν ήταν. Τότε τι ήταν αυτός και όλοι οι υπόλοιποι που έκριναν;. Αφού δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την κλοπή, την παθητική δωροδοκία, το βρώμικο κύκλωμα που σάρωνε τα ταμεία του Κράτους προς όφελος ξένων εταιρειών ήταν ή ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ή ΜΑΛΑΚΕΣ – και φαίνεται πως δεν ήταν συνένοχοι.

Κι εσύ βλαμμένε ψηφοφόρε, θα πας για μια φορά ακόμα να ψηφίσεις μία από τα ίδια , εγώ θα συνεχίσω την επανάσταση του καναπέ και του πληκτρολογίου , περιμένοντας να σχολιάσω ευνοϊκά την Επανάσταση (είναι προγραμματισμένη – του Αγίου Π….. ανήμερα) και θα συνεχίσουμε να εκπαιδεύουμε και τα παιδιά μας στο ίδιο στυλ.
Ακόμα κι αν βρεθεί κάποιος που θα ενδιαφέρεται , σιγά μην τον αφήσουν και βέβαια σιγά μην τον ψηφίσεις!

Ποια είναι λοιπόν η ελπίδα; Να ψηλώσει η Παπαρήγα; Να φορέσει γραβάτα ο Τσίπρας; Να αποφασίσει τι ακριβώς και ποιους ακριβώς θέλει στο κόμμα του ο Κουβέλης; Να γιάνουν τα εγκαύματα του Καμμένου; Να κάνει το μπαμ ο Δημαράς συνεργαζόμενους με τους κυνηγούς; Να κάνει επανάσταση στα 80 του ο Μίκης; Να φτιάξει κόμμα ο Ντόναλντ;!

Τίποτα. Παρακολουθούμε τους “Anonymous” όπως ακούγανε κάποτε οι σκλαβωμένοι Έλληνες τις ιστορίες πριν την επανάσταση του 1821 για την «Μεγάλη Δύναμη» που θα συνέδραμε για να συντρίψουμε τους Τούρκους. Η αλήθεια τώρα – όπως και τότε άλλωστε – είναι πως ότι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας. Όμως φαίνεται πως θα χρειασθούν θυσίες, όχι οικονομικές , άλλες , βαρύτερες.
Αίμα… .Αυτό πιστεύω θα είναι το τίμημα. Κάποιοι πρέπει να βγουν μπροστά και να αντιδράσουν βίαια, να χτυπηθούν με το καθεστώς μπας και ξεκουνηθούμε και όλοι οι υπόλοιποι και αποφασίσουμε να σηκώσουμε κεφάλι. Όχι βρίζοντας, όχι πληκτρολογώντας, αλλά χτυπώντας, ασκώντας βία σε όλους αυτούς που μας κλέβουν μπροστά στα μάτια μας και επαναδιεκδικούν με θράσος την ψήφο μας. Όλοι αυτοί βρίσκονται γύρω μας και η οργή των ανέργων και των οικονομικά ταπεινών που αισθάνονται μετανάστες στον τόπο τους, κάποια στιγμή ΕΛΠΙΖΩ θα ξεσπάσει και ΠΙΣΤΕΥΩ ότι θα είμαι εκεί μαζί τους.
Ως τότε, θα προσπαθώ – αλίμονο – πληκτρολογώντας να “ευαισθητοποιήσω” (politically correct- γουστάρεις;) κι όσους ακόμα μπορέσω.
Εύχομαι κι ας μην το πιστεύω, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ σε όλους σας!