Οι «Αρεκαιναημουναϊστές»
Οι τύποι που έχουν λύση για όλα τα δύσκολα. Δεν έχουν μείνει ακόμα άνεργοι, αισθάνονται μάλλον ασφαλείς, οπότε μπορούν να απασχολούν το μυαλό τους με την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων. Τους αρκεί συνήθως ένας μήνας (οι πιο ρεαλιστές ζητούν ένα χρόνο) για να διορθώσουν καταστάσεις, να λύσουν τα προβλήματα της οικονομίας, να ξαναδώσουν την χαμένη αίγλη στη χώρα μας, να κάνουν τα πάντα. Μπορούν να λένε ότι θέλουν χωρίς πρόβλημα, αφού δεν πρόκειται ποτέ κανένας να τους αναθέσει τίποτα σημαντικό. Αισθάνονται ευτυχείς ακόμα και αν βγουν διαχειριστές στο οικογενειακό τριώροφο.
Οι «Δραχμονοσταλγοί»
Με κάποιο περίεργο τρόπο, ανήκουν σε πολλά και διάφορα κοινωνικά στρώματα. Ανήκουν ηλικιακά και στην πλειοψηφία τους στο target group των γραφείων τελετών. Συνήθως έχουν κομπόδεμα που έχουν βγάλει στο εξωτερικό με τη μορφή ευρώ και έκτοτε προσεύχονται νυχθημερόν για επιστροφή στη δραχμή που θα τριπλασιάσει την αξία των ευρώ τους. Μετά που βγάλανε τα ευρουλάκια τους στην αλλοδαπή, τους έχει πιάσει και η εθνική περηφάνια: Να διώξουμε την τρόϊκα, να διώξουμε το ΔΝΤ, να διώξουμε τους μετανάστες, να κάνουμε και μια δικτατορία για να ξέρουμε ποιους να λαδώσουμε. Οι πολιτικοί δεν τους κάνουν πια, γιατί έχουν σύντομη ημερομηνία λήξεως.
Οι «Χρεωκοπίστας»
Ανήκουν σε κάποια από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που δεν αισθάνονται δικαιωμένες από τις επιλογές του ΑΛΕΞΗ. Είναι πεπεισμένοι ότι η χρεωκοπία είναι αναπόφευκτη και καθώς δεν έχουν τίποτα (νομίζουν) να χάσουν, ζουν για τη στιγμή που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους. Πιστεύουν ότι μετά τη χρεωκοπία θα ψάχνουν στα σκουπίδια της Λαϊκής μαζί με τους μεγαλοεπιχειρηματίες και αυτή η σκέψη τους κρατά ζωντανούς.
Οι «Χρυσαυγητολάγνοι»
Δεν ψήφισαν ¨Χρυσή Αυγή¨ , αλλά είναι κρυφοί θαυμαστές των τρόπων που έχουν υιοθετήσει οι ακροδεξιοί. Είναι χαρούμενοι κάθε φορά που κάποιος Κασιδιάρης σηκώνει χέρι, φτιάχνονται με τους «πύρινους» λόγους του αρχηγού Μιχαλολιάκου, τρελαίνονται για τις μουστάκες του βουλευτή (που δεν θυμάμαι το όνομα του και δεν στενοχωριέμαι γιαυτό). Παρακολουθούν τις επιθέσεις σε αλλοδαπούς τις οποίες επικροτούν, αλλά ντρέπονται να ψηφίσουν το κόμμα που οι οπαδοί του στην πλειοψηφία τους μόνο τη λέξη «μπανάνα» μπορούν να γράψουν σωστά (εφόσον δεν είναι πολύ ώριμη).
Οι «e-παναστάτες»
Άνθρωποι που αντί για καμιά μολότωφ ή κανένα Καλάσνικοφ, παίρνουν στα χέρια τους τα laptops και γράφουν για να ξυπνήσουν άλλους και να προκαλέσουν την εξέγερση που θα ανατρέψει την υπάρχουσα άρρωστη κατάσταση. Γράφουν σε διάφορα sites, καλούν άλλους να επικοινωνήσουν ηλεκτρονικά μαζί τους για να οργανώσουν δράσεις και φαντασιώνονται ότι έχουν βγει στην αντίσταση. Σε αυτούς – δυστυχώς – περιλαμβάνονται και οι Anonymous που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να θέσουν για κάποιες ώρες εκτός λειτουργίας κάποιες ιστοσελίδες.
Οι «ΠΑΜΕ»
Συνήθως είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι ή άνεργοι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που ανήκουν σε αυτό το χώρο έχουν την άνεση να απεργούν χωρίς να κινδυνεύουν με απόλυση, ενώ οι άνεργοι μπορούν να καταλαμβάνουν κατά καιρούς ότι τους υποδείξει το κόμμα (ένα είναι το κόμμα) σκοτώνοντας την ώρα τους και προσφέροντας (νομίζουν) και κοινωνικό έργο. Ερεθίζονται με στάσεις εργασίας, φτιάχνουν κεφάλι με ανθρώπινες αλυσίδες που κυκλώνουν συμβολικά οτιδήποτε, ενώ έρχονται σε οργασμό με τις πανελλαδικές απεργίες. Μια περιφρούρηση πορείας τους φτιάχνει τη μέρα, ενώ ο ρυθμός με τον οποίο φωνάζουν τα συνθήματα είναι το νέο δημοτικό μας τραγούδι. Δεν έχουν ανησυχίες σχετικά με το ποιος φταίει. Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία , σε μετρητά παρακαλώ, επιταγές δεν δεχόμαστε!