Η τεράστια τέχνη του να λες στον άλλον αυτό που περιμένει να ακούσει, αποδεικνύεται το μεγάλο ατού για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας για άλλη μια φορά αποδεικνύεται κορυφαίος στην τέχνη της πολιτικής επιβίωσης αφού:
Κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές τάζοντας τα πάντα σε όλους, πέφτοντας σε προφανείς αντιφάσεις τις οποίες έπεισε τους πολλούς να αγνοήσουν.
Χρησιμοποίησε , υπερπρόβαλλε και τελικά έκαψε πρόσωπα σαν τους Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου ποντάροντας στην μανία της δημοσιότητας που είχαν – οι δύο τουλάχιστον.
Υπέγραψε ό,τι του έβαλαν μπροστά του όταν δεν του είχε μείνει πλέον καμιά επιλογή και κατόρθωσε να εμφανίσει τον εαυτό του ως τον ήρωα που αντιστάθηκε μέχρι την τελευταία στιγμή , πείθοντας μάλιστα πολλούς ότι η «μάχη» που έδωσε πλήγωσε βαριά το ευρωπαϊκό κατεστημένο, όπως αυτό εκφράζεται από τους Γερμανούς.
Είπε σε πολλές περιπτώσεις ψέματα ακόμα και στο εσωτερικό του κόμματός του, φορτώνοντας τους όποιους δισταγμούς, ασυνέπειες και καθυστερήσεις στους συντρόφους του ενώ την κρίσιμη στιγμή τους έκανε άθελά τους συνένοχους σε μια κακή συμφωνία.
Παραμύθιασε τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς προεκλογικά, ενώ το ίδιο διέπραξε και στο περίφημο debate με τον Μεϊμαράκη και τους ψηφοφόρους του, ισχυριζόμενος ότι έχει σχέδιο και παράλληλο πρόγραμμα.
Μας βεβαίωσε ότι έκανε πολλά λάθη σε βάρος της χώρας άθελά του, τα οποία όμως βελτίωσαν την εμπειρία του , συνεπώς μπορούμε τώρα να αισθανόμαστε ασφαλείς μαζί του.
Αποδείχθηκε όχι απλά ανίκανος αλλά και γκαντέμης  στην επιλογή υπουργών, τους οποίους προς το παρόν κάλυψε (δεν του έχουν μείνει και τόσοι πολλοί πιστοί) αλλά μετά τις εκλογές – θυμηθείτε το- θα τους «πάρει τα κεφάλια» ρίχνοντας έστω και έμμεσα το βάρος της ακυβερνησίας πάνω τους.
Παρουσιάστηκε στην τελευταία προεκλογική του συγκέντρωση ως μετενσάρκωση του συχωρεμένου Ανδρέα Παπανδρέου, χρησιμοποιώντας ακόμα και τις ίδιες ατάκες για να πείσει τους οπαδούς του πως αντιπροσωπεύει το νέο (!!!) και εκείνοι πείστηκαν.

Ένας Νίκος Ξανθόπουλος της πολιτικής, που αγωνίζεται μόνος του ενάντια σε κατεστημένο, παλιά τζάκια και πλούσιους όχι από προσωπικό συμφέρον, όχι, αλλά για το φουκαριάρη το λαό που υποφέρει. Είναι σίγουρο πως τους εφαρμοστικούς νόμους θα τους ψηφίσει με δάκρυα στα μάτια «για το καλό της χώρας» , αλλά στη συνέχεια θα αγωνιστεί για την κατάργησή τους.

Βέβαια, δεν φταίνε οι πολίτες που κανένα άλλο κόμμα δεν κατέβασε μια ισχυρή πρόταση. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης προσπάθησε στα πλαίσια των δυνατοτήτων του, και ενώ δεν τον δέχονται καλά-καλά οι δικοί του για αρχηγό, βγήκε και ο Κώστας Καραμανλής να κάνει δήλωση υπέρ του – τι ελπίδες να έχει μετά ο άνθρωπος;

Όσον αφορά τα «αντιμνημονιακά» κόμματα, μπορούν να ισχυρίζονται και να τάζουν ό,τι παρανοϊκό τους κατεβαίνει αφού όλοι ξέρουν πως στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα η επιλογή «έξοδος από το ευρώ» απλά δεν υπάρχει.

Κάποιοι λίγοι μπορεί να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ (έχει κάποια νέα καλά στελέχη αλλά έχει και αρχηγό Φώφη: άοσμη, άχρωμη, κακή ηθοποιός και με όλα τα … βαρίδια στο κόμμα) ή ΠΟΤΑΜΙ (καλά στελέχη, με καινοτόμες και έξυπνες προτάσεις αλλά με αρχηγό που μοιράζει σωσίβια σε παιδιά μεταναστών μετά που σώθηκαν από πνιγμό , τι να περιμένει κανείς), ενώ ΚΚΕ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θα κρατήσουν τους οπαδούς τους που έτσι αλλιώς έχουν πειστεί πως το δίκιο είναι με το μέρος τους και δεν ακούνε τίποτα και κανέναν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ο Καμμένος φαίνεται πως θα ξαναμπεί στη Βουλή και την κυβέρνηση (για να υπουργοποιήσει την Ξουλίδου, μην το ξεχνάτε) και κάπως έτσι , πιστεύω ότι τη Δευτέρα το μεσημέρι θα ξαναζήσουμε μέρες Ιανουαρίου. Εύχομαι απλώς η συνέχεια να μην είναι εξίσου καταστροφική.

Το τι θα ψηφίσω εγώ δε νομίζω ότι ενδιαφέρει ιδιαίτερα κανέναν – έτσι αλλιώς η μόνη φορά που ήμουν με τους νικητές ήταν στο τελευταίο δημοψήφισμα. Έτσι λοιπόν, ο Ξανθόπουλος μου άρεσε μόνο στη διαφήμιση του 11880, ο Μεϊμαράκης μου θυμίζει φιγούρα του θεάτρου σκιών, η Φώφη με ανατριχιάζει, ο Καμμένος με κάνει να έχω ενοχές για κάθε πιτόγυρο που έχω φάει, η Κωνσταντοπούλου με εξοργίζει, ο Λαφαζάνης με κοιμίζει, Λεβέντης, Κουτσούμπας και Μιχαλολιάκος δεν παίζουν ως επιλογή. Κάπως έτσι έχω καταλήξει σε ένα κόμμα, ας το πάρει το ποτάμι !

Καλή (προδιαγεγραμμένη) ψήφο !