ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ – Η ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

Είναι δίκαιο να διαμαρτύρονται οι μαθητές του Ληξουρίου;

Έχουν απόλυτο δίκιο να φωνάζουν. Κοντεύουν 5 χρόνια από τους σεισμούς και όχι μόνο δεν έχει ξεκινήσει η επισκευή σχολείων ή η κατασκευή νέου , αλλά οι προκάτ αίθουσες έχουν προβλήματα και χρήζουν άμεσης επισκευής. Όσο για τα ΕΠΑΛ, τι να πεις που προσπαθούν να λειτουργήσουν σε άλλο κτίριο και χωρίς το μηχανουργείο.

Γιατί οι μαθητές – εκπαιδευτικοί – γονείς δεν συμμετέχουν μαζικά σε μια τέτοια διαμαρτυρία;

Επειδή γνωρίζουν από προηγούμενες φορές πως η διαμαρτυρία αυτού του είδους είναι για το ΚΚΕ ότι και η περιφορά του Επιταφίου για τους Χριστιανούς: Καθορισμένο τυπικό, συγκεκριμένοι λειτουργοί και ψάλτες, συγκεκριμένο δρομολόγιο για την πορεία-περιφορά , εξασφαλισμένη η συνέχεια: Ο Χριστός δύο μέρες μετά θα αναστηθεί, η διαμαρτυρία – υποτίθεται-  θα ταράξει τα νερά και θα κινητοποιήσει τους αρμόδιους, αλλά του χρόνου τέτοιες ημέρες θα έχουμε πάλι μια ίδια διαμαρτυρία και ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Οι πιστοί θα πάνε και του χρόνου και στις δύο εκδηλώσεις, με την ίδια ελπίδα και το σκηνικό επαναλαμβάνεται επί 1000 περίπου χρόνια από την Εκκλησία, ενώ το ΚΚΕ έχει δεν έχει κλείσει ούτε τα 45 που ακολουθεί το ίδιο τυπικό.

Είναι απαραίτητη η κατάληψη μιας τουλάχιστον εβδομάδας για να γίνει αυτή η διαμαρτυρία;

Όχι. Αλλά μια βδομάδα διακοπές είναι το ελάχιστο αντάλλαγμα για τους μαθητές προκειμένου να συνεχίσουν αυτό το παιχνίδι του «σέρνω σε διάλογο τους κρατούντες για να μου λύσουν τα προβλήματα». Μια δικαιολογία που δεν στέκει με κανένα τρόπο, αφού κανείς δεν θα αρνιόταν να συναντηθεί με μια αντιπροσωπεία μαθητών / καθηγητών / γονέων.  Είναι το ίδιο να ισχυρίζονται  όσοι πετούν δυναμίτες και γουρούνες το βράδυ της Ανάστασης ότι το κάνουν από τη χαρά τους που αναστήθηκε ο Κύριος. Η κατάληψη ξεκινά από όσους έχουν ανησυχίες, στηρίζεται για 4-5 ημέρες από όσους βαριούνται να κάνουν μάθημα, συνεχίζεται από τους «βαριά χαβαλέδες» που συνήθως προλαβαίνουν να μείνουν και από απουσίες.

Έχουν να κερδίσουν οι μαθητές από τη συμμετοχή τους σε μια τέτοια διαμαρτυρία;

Φυσικά και έχουν να κερδίσουν, όλοι από κάτι: Οι «οργανωμένοι» τα κομματικά εύσημα και το know how για μελλοντικές πορείες. Οι «αγνοί» διαδηλωτές, να εμπεδώσουν τη γνώση ότι με αυτού του τύπου τις διαμαρτυρίες ποτέ , πουθενά και κανένας δεν κέρδισε τίποτα από όσα η πορεία διεκδικούσε!
Οι επικεφαλής των δεκαπενταμελών να ονειρεύονται πολιτική καριέρα και να ψιλοβολεύονται με την πρόσκαιρη τεράστια απήχηση στο αντίθετο φύλο. Πάντοτε οι νέοι/ες  γοητεύονται  από αυτούς που εκτιμούν ως επαναστάτες !
Οι υποψιασμένοι, να αφαιρέσουν το δικαίωμα από τους «άλλους» να λένε ότι αδιαφορούν. Σε αυτούς τους τελευταίους ανήκω κι εγώ: Είπα να πάω μια φορά, για να σταματήσουν την πιπίλα του «αν ενδιαφερόσουν, θα ήσουν εκεί».

Δηλαδή, αν δεν κάνουμε ούτε αυτό, θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, να βλέπουμε τα προβλήματα να σωρεύονται;

Όταν κάτι επαναλαμβάνεται χωρίς να φέρνει αποτέλεσμα και εσύ επιμένεις να κάνεις το ίδιο, σημαίνει –  για να το πω ευγενικά – ότι χάνεις το χρόνο σου. Υπάρχουν άλλα πράγματα να κάνεις για να αντιδράσεις και όχι πορείες με εσένα να κινείσαι σε ράγες, να φωνάζεις ό,τι σου υπαγορεύει η ντουντούκα και να αφήνεσαι να πειστείς πως αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για να διαμαρτυρηθείς.
Τι μπορείς να κάνεις: να γνωρίζεις ποιοι αδιαφορούν, να ενημερώνεσαι για ό,τι συμβαίνει, να τα θυμάσαι και να τα αξιολογείς όταν έρχεται η ώρα να ψηφίσεις. Να έχεις το σθένος να διακόπτεις όσους προσπαθούν να σου πουν ψέματα και να τους το λες. Να έχεις άποψη που θα στηρίζεται στη γνώση. Να μην χειροκροτείς – ψηφίζεις ανθρώπους που σε κοροϊδεύουν ή αδιαφορούν για τα προβλήματά σου. Αυτά είναι που μπορώ να σου πω εγώ δημόσια.
Στην πραγματικότητα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος ή μια ομάδα ανθρώπων για να αντιδράσει – αντισταθεί. Όμως δεν επιτρέπεται να γραφτούν και ακόμα και οι επαγγελματίες των διαδηλώσεων θα σε εμποδίσουν να τα κάνεις, γιατί υπάρχει κίνδυνος να φέρουν αποτέλεσμα , οπότε κάποιοι θα χάσουν τον ύπνο τους,  κάποιοι τη δουλειά τους , κάποιοι ίσως ακόμα περισσότερα.