Η παρακμή στην οποία οδηγείται η μικρή μας πόλη μετά και το χτύπημα των σεισμών, αντανακλάται πλήρως στα σχολεία μας. Είναι κάτι για το οποίο όλοι μας έχουμε ευθύνες, αλλά όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν το συνειδητοποιούμε είναι πολύ αργά. Έχουμε λοιπόν ένα τεχνικό επαγγελματικό Λύκειο και ένα Γενικό Λύκειο κλειστό εδώ και 10 ημέρες, αφημένα στην τύχη τους από πολιτεία, γονείς και καθηγητές.

Σχολεία που μένουν κλειστά χάρη σε τρία τέσσερα άτομα (αν είναι και τόσα) σε κάθε σχολείο, τα οποία δεν μένουν καν μέσα στα σχολεία το βράδυ. Κατάληψη με ωράριο Super-Market δεν έχει ξαναγίνει.
Οι γονείς των καταληψιών και των υπολοίπων είναι άφαντοι και αδιάφοροι, οι καθηγητές κάνουν κάθε πρωί ένα τυπικό πέρασμα από τα σχολεία (όχι και όλοι τους , μη φανταστείτε) και μια ώρα μετά στις αυλές έχουν μείνει μερικά ζευγαράκια (στο Γενικό Λύκειο) και κανένας στο ΕΠΑΛ. Τα αιτήματα όσον αφορά το Γενικό Λύκειο έχουν ικανοποιηθεί – τα εφικτά και άμεσα – και αυτά που έχουν απομείνει δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν τα χρήματα για να πραγματοποιηθούν. Για το ΕΠΑΛ, η αλήθεια είναι πως χωρίς μηχανουργείο, η κανονική λειτουργία του σχολείου δεν είναι εφικτή.
Το χειρότερο είναι ότι με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί φαίνεται να βολεύονται όλοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι – αυτό μου είπε και ο γιός μου, μαθητής της Γ΄ Λυκείου, ο οποίος ασχολείται με το διάβασμά του, κάνει τα ιδιαίτερα μαθήματά του, τις βόλτες του και είναι ευτυχής που δεν χρειάζεται να παρακολουθεί κανονικά το σχολικό ωράριο. Οι καθηγητές , ξεκούραστοι, εισπράττουν κανονικά τα ψίχουλα που τους δίνει για μισθό το Δημόσιο, χωρίς να προσπαθούν να κάνουν κάτι για να αντιστρέψουν την κατάσταση. Οι γονείς, περιμένουν αδιάφοροι το τέλος των καταλήψεων ελπίζοντας να δοθεί και πάλι στα παιδιά το μέτρο της ποσόστωσης μπας και γλιτώσουν κι αυτοί κανένα φράγκο από τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα. Επειδή μάλιστα κάποια παιδιά στη διάρκεια των καταλήψεων κόβουν και τα εκτός σχολείου μαθήματα, έχουν και κάποια οικονομική ελάφρυνση.
Οι μαθητές κάνουν διακοπές διαρκείας, δίνοντας εντυπωσιακό παρόν στις ψηφοφορίες για τη συνέχεια της κατάληψης για να εξαφανιστούν μισή ώρα μετά στις καφετέριες και στα σπίτια τους για παιχνίδια στον υπολογιστή.
Η πολιτεία, παρότι για τις καταλήψεις υπάρχουν νόμοι και κανόνες, δεν έχει ούτε τα όργανα ούτε , πολύ περισσότερο, τη θέληση για να τους εφαρμόσει.
Έτσι λοιπόν, η ζωή συνεχίζεται στο μικρό Ληξούρι, που βουλιάζει στην αναξιοπιστία, την αρπαχτή, που αλλάζει σταδιακά τις αξίες και τα θέλω του. Μια μικρή κοινωνία που υποβαθμίζεται κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο, αφού το πιο υγιές κύτταρό του , η νέα γενιά του, βολεύεται τεμπελιάζοντας χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη πια να κρατάει ούτε τα προσχήματα. Αυτοί που ώθησαν τα πράγματα στο σημερινό σημείο για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη, είναι ευτυχείς για την επιτυχία και το εύρος των κινητοποιήσεων. Προσπαθούν μάλιστα να πείσουν και τους υπόλοιπους, πως η αντίδραση των μαθητών είναι μια υγιής αντίδραση-γροθιά στην αδιαφορία της Πολιτείας για τη νέα γενιά, χαϊδεύοντας τα αυτιά των παιδιών με μπράβο για την τόλμη και το «δίκαιο» αγώνα τους.
Είμαστε θεατές σε αυτή την κατάσταση. Δεν παίρνουμε θέση, απλώς παρακολουθούμε τα κλειστά σχολεία με τρία-τέσσερα άτομα να χαρτοπαίζουν καπνίζοντας ή να κόβουν βόλτες στα προαύλια παίζοντας «αυγοπόλεμο» , αν και τις τελευταίες ημέρες βαριούνται να κάνουν ακόμα κι αυτό. Τα σχολεία κάποια στιγμή θα ανοίξουν , μάλλον , οι «αγωνιστές» θα γυρίσουν στα θρανία τους αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει: Έχουμε αφήσει τα παιδιά μας να αναγορεύσουν τη λούφα και την τεμπελιά σε αγώνα, να βαφτίσουν το άδικο και εκ του πονηρού αίτημα περί ποσόστωσης σε δίκαιο, να καμουφλάρουν με πορείες και αριστερά συνθήματα τη μονομερή τους απόφαση για άκαιρες διακοπές, να «κλείνουν το μάτι» με νόημα στους καθηγητές τους δείχνοντάς τους έτσι να καταλάβουν πως κάνουνε και σε αυτούς χάρη με τις αναπάντεχες αργίες.
Ευτυχώς, δεν είμαι πια στο Δ.Σ του συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου και έτσι, επίσημα, δεν έχω καμιά ευθύνη για τα τεκταινόμενα. Όμως, με πληγώνει να βλέπω την κατάντια του Λυκείου στο οποίο και εγώ έχω εργασθεί. Ενός σχολείου που τρία χρόνια πριν είχε ποσοστό επιτυχίας και μέσο όρο βαθμολογίας των μαθητών του στις Πανελλαδικές συγκρίσιμο με αυτό των ακριβότερων και καλύτερων ιδιωτικών Λυκείων της χώρας, να φτάνει φέτος να ντρέπεται να ανακοινώσει δημόσια τους  βαθμούς με τους οποίους οι περισσότεροι μαθητές του  πέτυχαν την εισαγωγή τους σε Α.Ε.Ι..
Είναι πραγματικά λυπηρό, όλη η σχολική κοινότητα να αποδέχεται πλέον την ποσόστωση σχεδόν ως τη μόνη λύση για την επιτυχία των παιδιών σε ανώτατες σχολές, συνειδητοποιώντας ότι όλο και περισσότεροι μαθητές ελπίζουν σε αυτό για τη «διάκρισή» τους.
Θα ήθελα να βρεθεί κάποιος εισαγγελέας, να εγκαλέσει όσους είναι υπεύθυνοι για αυτήν την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζουν τα σχολεία μας, αλλά είναι σίγουρο ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Αντίθετα, ακόμα και αν τα σχολεία ανοίξουν αυτή την εβδομάδα, είναι σίγουρο ότι θα ξανακλείσουν στις αρχές Νοέμβρη για να δούμε το ίδιο έργο πάλι από την αρχή.