Η που…να θέλει να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει…
Αυτή η παλιά παροιμία μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό, βλέποντας και κυρίως ακούγοντας τον Σόϊμπλε, να σχολιάζει αυτό που συμπυκνώνει τη Γερμανική Φιλοσοφία.
«Οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι φυσικό να ζηλεύουν τη Γερμανία, για τις επιδόσεις της, το δημοσιονομικό της σύστημα και την πειθαρχία των πολιτών της»

Ο άνθρωπος που κοντεύει να ξεπεράσει τον Άδωνη σε τηλεοπτικές εμφανίσεις στα ελληνικά κανάλια, είπε με ένα ελαφρό και υπεροπτικό μειδίαμα, αυτό που πραγματικά σκέπτεται: Εμείς έχουμε το δίκιο, εμείς είμαστε το παράδειγμα, εμείς σας δείχνουμε πως πρέπει να ζείτε και όσοι από εσάς προσπαθήσετε να μας μιμηθείτε αναγνωρίζοντας την υπεροχή μας σε όλους τους τομείς, έχετε ελπίδες να επιβιώσετε, αφού θα έχετε πρόσβαση στη βοήθεια που – με ανταλλάγματα φυσικά – θα σας προσφέρουμε. Όλα αυτά, μεσούσης της κρίσης και της παραδειγματικής τιμωρίας της Κύπρου από τους Γερμανούς επικυρίαρχους.

Εμείς, παρακολουθούμε άναυδοι το σκηνικό, κρυφά ανακουφισμένοι που οι πολιτικοί μας δεν είχαν τα άντερα να πουν σε τίποτα όχι και έτσι γλιτώσαμε(;) τα χειρότερα.

Καμιά αντίδραση στις γερμανικές «διαταγές» ;  Όχι βέβαια! Τρελοί είμαστε; Εδώ δεν αντιδρούν οι Ισπανοί , οι Ιταλοί και οι Γάλλοι, θα αντιδράσουμε εμείς;
Για όσους θέλουν να αντισταθούν, υπάρχει ο Τσίπρας και ο Καμμένος. Όλες αυτές τις μέρες, ζαλισμένοι από το πόσο ανάποδα με το τι περίμεναν πήγαν τα πράγματα, έκαναν κόντρες για το ποιος θα πει τις περισσότερες μαλακίες. Αφού είδαν – με έκπληξη τους – ότι συμφωνούν σε πολλά σημεία, συνεχάρη ο ένας τον άλλον για την ευρηματικότητά τους και συνέχισαν να λένε μαλακίες σε αγαστή συνεργασία.
Για τα υπόλοιπα κόμματα καλύτερα να μην εκφραστώ (ακολουθώ το παράδειγμά τους).

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ελπίδα εναντίωσης σε οτιδήποτε μας επιβάλλουν δεν υπάρχει από τους πολιτικούς μας. Μένουμε εμείς. Εμείς που συνεχίζουμε να ζούμε αγοράζοντας (ή έχοντας σαν όνειρο να αγοράσουμε)  BMW, Mercedes, BOSCH, Miele. Ενδιάμεσα αγοράζουμε μπύρες, χυμούς και τσικουλάτες από τα φθηνομπακάλικα γερμανικών συμφερόντων,  μπας και  εξοικονομήσουμε κανένα ευρουλάκι για να αγοράσουμε τα παραπάνω.

Το μόνο όπλο που έχουμε, είναι ένα πανευρωπαϊκό μποϊκοτάζ στα Γερμανικά προϊόντα και επιχειρήσεις. Οι κυβερνήσεις μας δεν έχουν καμιά πρόθεση να το προτείνουν, τα μέσα ενημέρωσης εννοείται πως δεν σκοπεύουν να το κάνουν. Εμείς μπορούμε να συνεννοηθούμε επιτέλους και να κάνουμε κάτι που πραγματικά θα τους πονέσει; Αν δεν μπορούμε ούτε αυτό, ας περιμένουμε κάθε χρόνο στις 23 Μάρτη την ώρα της Γης. Να σβήνουμε για μια ώρα τα φώτα, να είναι ασορτί με τα μυαλά και τα αντανακλαστικά μας ως κοινωνίας και να είμαστε και ήσυχοι ότι κάναμε το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας.