Αξιοπρέπεια. Αυτό είναι που χάνουμε κάθε μέρα που περνάει στην Κεφαλονιά.
Οι σεισμοί του 2014, τσάκισαν την Παλική και προκάλεσαν αρκετά προβλήματα στην υπόλοιπη Κεφαλονιά. Δυστυχώς, η δύσκολη κατάσταση έβγαλε το χειρότερο εαυτό μας από τις πρώτες ημέρες. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις Mercedes , τις BMW και τα Jeep να περιμένουν στην ουρά για να φορτώσουν τσάμπα ρύζι, κρουασάν και εμφιαλωμένα νερά; Τη γκρίνια και τις καταγγελίες για τη μοιρασιά των αποζημιώσεων σε γνωστούς; Τις καταγγελίες για τις οικοδομικές άδειες και τις ενισχύσεις που δίνονταν με το σταγονόμετρο με προτεραιότητα σε όσους είχαν κάποιο μέσο; Το σκόρπισμα ανεκπλήρωτων υποσχέσεων από τους αρμόδιους;

Είκοσι δύο μήνες μετά, ένας νέος σεισμός «χτύπησε» τη Λευκάδα και έγινε αισθητός στην Κεφαλονιά (όπως και στην Πάτρα, την Πρέβεζα και αλλού ) χωρίς να προκαλέσει παρά ελάχιστες ζημιές. Αυτό ήταν. Η κοινωνία μέσα από κάποιους φορείς αμέσως «βγήκε στο κλαρί» προσθέτοντας με τη μία την Κεφαλονιά και την Ιθάκη στα αιτήματα που η βαριά χτυπημένη Λευκάδα δίκαια προβάλλει.

Η αίσθηση που έχω είναι ότι ψάχνουμε απεγνωσμένα τρόπους να βγάλουμε κάτι για μας και ο σεισμός της Λευκάδας κάποιοι εκτίμησαν πως είναι η ευκαιρία.
Για να πάω πίσω στο 2014, να θυμίσω πως η Ζάκυνθος σειόταν μαζί μας και έντονα για μεγάλο χρονικό διάστημα, όμως κανένας φορέας του νησιού δεν προσπάθησε να προσκολλήσει το νησί στα δικά μας αιτήματα. Να επισημάνω ακόμα, πως και πάνω στο νησί, υπήρχαν περιοχές όπως ο Πόρος, το Φισκάρδο, η Σάμη ακόμα και το Αργοστόλι, που επιβαρύνθηκαν ελάχιστα σε σχέση με την Παλική , όμως είχαν την ίδια αντιμετώπιση με το Ληξούρι. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής που οι τοπικοί μας άρχοντες επέλεξαν να ακολουθήσουν είναι φανερές στην Παλική: Είναι σχεδόν το μόνο μέρος στο νησί που οι καταστροφικές συνέπειες του σεισμού είναι ακόμα ζωντανές μπροστά μας.

Οι περιφερειακοί και δημοτικοί μας άρχοντες, υποκύπτοντας στις πιέσεις κάποιων φορέων και κομμάτων, χάνοντας κάθε μέτρο και έχοντας απολέσει και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας, ζητούν και πάλι τα πάντα από μια πατρίδα που δεν έχει πια σχεδόν τίποτα, δείχνοντας έτσι και την αναλγησία τους σε σχέση με τους κατοίκους πολλών άλλων περιοχών της χώρας, οι οποίες δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται από ακραία καιρικά φαινόμενα και επιδρομές μεταναστών.

Η κατηφόρα που έχουμε πάρει και μας έχει φέρει σε ρόλο επαίτη – καιροσκόπου , δυστυχώς δεν φαίνεται να έχει τέλος, αφού και αρκετοί από όσους διαφωνούν με αυτό το σκηνικό σωπαίνουν για να μη χαρακτηριστούν εχθροί της κοινωνίας.

Κρίμα για ένα τόπο που είχε για σημαία την περηφάνια, το ανεξάρτητο πνεύμα και την αξιοπρέπεια.