Ξέρω, ο όρος είναι νέος, ακόμα και το Word τον θεωρεί λανθασμένο, αλλά σε ένα δύο χρόνια θα έχει καθιερωθεί. Εκτός λοιπόν από την Παιδεία (αυτήν που το Κράτος έχει υποχρέωση να παρέχει στους πολίτες του), την παράλληλη Παιδεία (επίσημα φροντιστήρια που εκδίδουν αποδείξεις και φορολογούνται )  και την παραπαιδεία ( αυτή από την οποία το κράτος δεν βγάζει χρήματα) , έχουμε και την Ημιπαιδεία : Αντικατέστησε την Παιδεία με επιλογή της κυβέρνησης. Εξηγούμαι:

Λιγότερα σχολεία, περισσότεροι μαθητές ανά τμήμα, λιγότερα χρήματα για τα σχολεία, κομμένες η ενισχυτική και η πρόσθετη διδασκαλία, λιγότεροι καθηγητές που διδάσκουν σχεδόν ό,τι νάναι, μικρότεροι μισθοί, καθηγητές – ντελιβεράδες γνώσης που τρέχουν από το ένα σχολείο στο άλλο και πολλές νέες «αμερικανιές».
Η τελευταία λέγεται «κοινωνικό σχολείο». Δράσεις που θα ανοίξουν – υποτίθεται – το σχολείο στην κοινωνία (!!!) (πως γίνεται αλήθεια ένα κομμάτι της κοινωνίας να είναι κλειστό στην κοινωνία;;;). Δηλαδή, κάποιες κοινωνικές «δράσεις» τις οποίες  εδώ και χρόνια έχουν επινοήσει τα ιδιωτικά σχολεία στην προσπάθεια τους να βρουν τρόπο να κάνουν αυξήσεις στα δίδακτρα , το υπουργείο ζητά από τους εκπαιδευτικούς να τις ξεκινήσουν και στα δημόσια σχολεία. Φυσικά, αυτό απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς εργασία εκτός ωραρίου η οποία δεν θα αμείβεται μεν, αλλά θα «επιβραβεύεται» όταν έρθει η ώρα της αξιολόγησης. Οι δράσεις, θέλουν και τη συμμετοχή μαθητών, για τους οποίους όμως έχει προβλεφθεί αυτό που θα τους βάλει στο κόλπο: Εκδρομές , εκπαιδευτικοί περίπατοι, εκπαιδευτικές επισκέψεις.

Ο Υπουργός Παιδείας πάντως, έδωσε το στίγμα του. Με αφορμή την ημέρα σχολικού αθλητισμού ( την οποία παρεμπιπτόντως, θεωρώ καλή κίνηση) , συμμετείχε και ο ίδιος στα δρώμενα. Επέλεξε λοιπόν την «Ελληνογερμανική Αγωγή» , δηλαδή ένα από τα σχολεία της οικονομικής ελίτ , φώναξε και την Εθνική Ελλάδος μπάσκετ από άτομα με κινητικά προβλήματα , κάθισε και στο αναπηρικό αμαξίδιο και έπαιξε μαζί τους σε ένα υπέροχο κλειστό γυμναστήριο που διαθέτει η παραπάνω σχολή. Πέρασε λοιπόν – πιστεύει – το μήνυμα: Όλοι διαφορετικοί και όλοι ίσοι. Δεν θέλω να σχολιάσω παραπάνω το ευφυές της επιλογής, απλώς θα πω ότι αν ήμουν στη θέση του, θα απέλυα τον σύμβουλο που το σκέφτηκε και το οργάνωσε.

Οι Διευθυντές και οι υποδιευθυντές των σχολείων εννοείται πως στηρίζουν ένθερμα τις δράσεις αυτές για δύο βασικούς λόγους: Ο πρώτος είναι ότι η αξιολόγηση ξεκινά από αυτούς, συνεπώς είναι εξαιρετικά κρίσιμο στη φετινή χρονιά το σχολείο τους να έχει εξαγγείλει την ανάπτυξη τέτοιων δράσεων. Ο δεύτερος, είναι ότι δεν τους ακουμπά προσωπικά, αφού η συμμετοχή τους θα εξαντληθεί με την παρουσία τους σε μια τελική εκδήλωση , παρουσία των τοπικών αρχών και του ανώτερου κλήρου.

Οι απλοί καθηγητές πάλι, έχουμε να παλέψουμε με μαθητές που περισσότερο από ποτέ (πάντα ήθελα να γράψω αυτό το κλισέ, με διασκεδάζει αφάνταστα!) έχουν απαξιώσει το ρόλο και τη σημασία του δημόσιου σχολείου και που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σύστημα , όχι πλήρως ξεκαθαρισμένο, με τράπεζες θεμάτων όπου η τύχη θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τις επιδόσεις τους.

Υπάρχουν κερδισμένοι από το νέο σχολείο. Τα γραφεία ταξιδιών, τα ξενοδοχεία των μεγάλων πόλεων, οι λειτουργοί της παράλληλης παιδείας και της παραπαιδείας.

Η Παιδεία μας χρειάζεται επανεκκίνηση, κυριολεκτικά. Το Δημοτικό σχολείο θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του όσο είναι καιρός. Δεν με ενδιαφέρει αν ο μαθητής έχει διδαχτεί διαθεματικά  την ελιά όταν γράφει το αβγό με δύο λάμδα και δεν με ενδιαφέρει αν έχει μάθει «να εκτιμά» με το μάτι άθροισμα 4-5 πολυψήφιων αριθμών όταν ο ίδιος δεν ξέρει να κάνει πρόσθεση και πολλαπλασιασμό μονοψήφιων. Ας μάθει τα βασικά πρώτα : Γραφή, ανάγνωση , αριθμητική. Αν σιγουρέψουμε αυτά, έχουμε ελπίδα να του δείξουμε και κάποια άλλα πράγματα.

Το Γυμνάσιο και το Λύκειο, χρειάζονται επειγόντως αλλαγή του προγράμματος σπουδών, προκειμένου να δώσουμε στους μαθητές εφόδια για την παραπέρα ανέλιξή τους. Δεν γίνεται στο Γυμνάσιο να κάνουν μία ώρα Χημεία, μια ώρα Φυσική, μία ώρα Πληροφορική και δύο ώρες Θρησκευτικά. Είναι απαράδεκτο ένας μαθητής να τελειώνει την υποχρεωτική εκπαίδευση και να μην έχει στοιχειώδεις γνώσεις για το τραπεζικό σύστημα και την οικονομία.

Στο Λύκειο γενικό και επαγγελματικό, πρέπει να ελαχιστοποιηθούν οι ώρες για τη διδασκαλία των λεγόμενων θεωρητικών μαθημάτων προς όφελος των πρακτικών. Πρέπει να σταματήσουμε να σπρώχνουμε τα παιδιά προς τη θεωρητική κατεύθυνση, εξηγώντας τους ότι αυτή η χώρα έχει 10-πλάσιους φιλόλογους, κοινωνιολόγους και γυμναστές από όσους χρειάζεται, αλλά δεν έχει τεχνικούς (με την ευρεία έννοια). Επίσης, δεν χρειάζονται πια τόσοι γιατροί (είμαστε ο πιο «άρρωστος» λαός της Ευρώπης και πάλι μας περισσεύουν τόσοι που κάνουμε κι εξαγωγή) και τόσοι δικηγόροι (παλιά, δουλεύανε σαν ταξιτζήδες, τώρα πάει κι αυτό).

Προφανώς δεν είμαι ο ειδικός για να εξηγήσω με ακρίβεια πως μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα, άλλωστε ένας απλός μαθηματικός είμαι. Βλέπω όμως ότι πάμε να πάρουμε στο λαιμό μας μια ολόκληρη χώρα με τις κοντόφθαλμες, κακές αντιγραφές ξένων εκπαιδευτικών συστημάτων και τις μεγαλεπήβολες εξαγγελίες βαρύγδουπων προγραμμάτων για τα οποία δεν διαθέτουμε τις υποδομές. Αν πιστεύουν ότι μπορούμε να παίξουμε σαν την Μπαρτσελόνα, έχοντας αντί για Ινιέστα, Μέσι και Νεϊμάρ, τον Καραμπαλίκα , τον Γενικολιά και τον Νίκωνα μόνο του μπροστά, σημαίνει ότι δεν έχουν επίγνωση ούτε της κατάστασης, ούτε των ευθυνών τους.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε την ίδια ημέρα στο alfavita.gr