Κάποτε στο Καστελόριζο, με δέκα απλές προτάσεις, ο τότε πρωθυπουργός ΓΑΠ (όχι, δεν θα παρασυρθώ σε χαρακτηρισμούς πάλι. Όταν τον έλεγα ηλίθιο, αρκετοί με επέκριναν. Λυπάμαι που δικαιώθηκα.) μας ανήγγειλε την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ. Έκτοτε, πέρασαν διάφοροι από την Πρωθυπουργία: Παπαδήμος, Πικραμένος, Σαμαράς και Τσίπρας. Στον τελευταίο, που πρωθυπουργεύει ψευδόμενος επί τριάμισι χρόνια, έλαχε ο κλήρος να βγάλει τη χώρα από την άμεση επιτροπεία.

Η πρώτη φορά αριστερά (ΠΦΑ) πληρώθηκε , πληρώνεται και θα πληρώνεται για πολλά χρόνια ακόμα, πολύ ακριβά. Ένας ψεύτης και χωρίς επίγνωση της ανεπάρκειας του πρωθυπουργός, πλαισιωμένος από ανίκανους εξουσιολάγνους καρεκλοεθισμένους αριστερούς με δεξιά τσέπη, προκάλεσε ακόμα περισσότερα δεινά σε μια χώρα – πειραματόζωο των πλούσιων γερμανοελεγχόμενων Ευρωπαίων.
Είναι η στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται δικαιωμένος και – ίσως – ευτυχής. Δυστυχώς, εξακολουθεί όπως και οι συν αυτώ να μην έχει επίγνωση της ζημιάς που έχει κάνει, των απίστευτων δεσμεύσεων που έχει αναλάβει για λογαριασμό μας, συνεπικουρούμενος από τον κύριο Πάνο Εντελώς Καμένο.
Ο Αλέξης Τσίπρας γκρέμισε με μιάμιση θητεία ό,τι καλό μπορούσε να επικαλείται κάποιος για αυτό που λέγεται αριστερά. Έκανε όλα αυτά για τα οποία κατηγορούσε τους προηγούμενους και κάποια από αυτά σε υπερθετικό βαθμό.
Από όλα που μπορεί να του προσάψει κανένας – και είναι πάρα πολλά – θέλω να κρατήσω αυτά που με ενόχλησαν περισσότερο:

Την ανικανότητα/αβουλία να τιμωρήσει έστω και έναν από όλους αυτούς που σύμφωνα με τον ίδιο και τα στελέχη του, κατάκλεψαν και ζημίωσαν τη χώρα. Ας υπήρχε ένας τουλάχιστον μεγαλόσχημος πολιτικός ή πρόσωπο που καταχράστηκε δημόσιο χρήμα που πήγε φυλακή στα χρόνια της πρωθυπουργίας του.

Την φυγή των επιστημονικά καταρτισμένων νέων Ελλήνων στο εξωτερικό. Κατηγορούσαμε κάποτε τους δεξιούς και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για τη μετανάστευση, τότε που οι Έλληνες που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα έφευγαν για τη Γερμανία, τον Καναδά, την Αυστραλία. Τότε έφυγαν οι άνθρωποι της επαρχίας, που όντας ανεπάγγελτοι και ανεκπαίδευτοι, δεν μπορούσαν να ζήσουν από τα χωράφια τους και δεν έβρισκαν μια αξιοπρεπή δουλειά στις πόλεις. Τώρα έφυγαν οι γιατροί, οι μηχανικοί , οι επιστήμονες και μείναμε πίσω οι ηλικιωμένοι και τα – υποψήφια – γκαρσόνια.

Το γκρέμισμα του «ηθικού πλεονεκτήματος» της αριστεράς: Οικογενειοκρατία, Αναξιοκρατία, παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, Ρουβίκωνας σε ατιμωρησία, ανασφάλεια των πολιτών, εγκληματική ανικανότητα σε Μάνδρα και Μάτι.

Το ανελέητο κυνηγητό της «μεσαίας» τάξης. Βρεθήκαμε ξαφνικά σε κοινωνία των 2/3 που τα καταφέρνει οριακά ή καθόλου και στο 1/3 που κατόρθωσε να κρατήσει ή και να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο. Η φτώχεια έφτασε σε επίπεδα που δεν μπορώ να ξαναθυμηθώ – και έχω γεννηθεί το 1964.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει να επανεκλεγεί – με αυτή τη φυλή που έστειλε εξορία τον Αριστείδη και φυλακή τον Κολοκοτρώνη , όλα μπορεί να συμβούν – και σε τελική ανάλυση ό,τι μεγάλη ζημιά ήταν να κάνει, την έχει ήδη κάνει.
Απλά, δεν θέλω να ξανακούσω την φράση: «Οι άλλοι θα τα είχαν κάνει καλύτερα; Εμείς τουλάχιστον δεν κλέψαμε!» γιατί μετά από τρία και κάτι χρόνια υπάρχουν απαντήσεις και στα δύο: Ναι, θα τα έκαναν καλύτερα, γιατί χειρότερα από αυτά που κάνατε δεν μπορώ να φανταστώ και κλέψατε κι εσείς: Την αξιοπρέπεια από έναν ολόκληρο λαό, την πίστη των πραγματικών αριστερών ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και την ελπίδα των οικονομικά ασθενέστερων και των νέων για ένα καλύτερο αύριο.

Εύχομαι στον πιο ψεύτη και πιο ξεφτίλα πρωθυπουργό που έχω γνωρίσει, με την ευκαιρία της εορτής για την έξοδο από τα μνημόνια, να έχει ανάλογη τύχη με εκείνη του ΓΑΠ.