Είναι η πρώτη φορά στα πολλά χρόνια υπηρεσίας μου σε δημόσια σχολεία  που αισθάνομαι, μαζί με πολλούς άλλους συναδέλφους, αναλώσιμος. Η μαθητική κοινότητα έχει προχωρήσει σε καταλήψεις και διαμαρτυρίες με βασικό αίτημα τα 15 άτομα ανά τμήμα, τις προσλήψεις προσωπικού καθαριότητας και άλλα συναφή αιτήματα. Τα ΜΜΕ ασχολούνται με το κατά πόσον τα παιδιά επιβαρύνονται από τη χρήση μάσκας μέσα στα σχολεία και ομάδες γονέων ολοφύρονται για την επιβολή του μέτρου. Για τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουμε προσπαθώντας να ακουστούμε μέσα από τη μάσκα μέχρι το βάθος της αίθουσας, να ακούσουμε μαθητές που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να απαντήσουν αρκετά δυνατά , που συνωστιζόμαστε μέσα στα μικρά για τόσο κόσμο γραφεία καθηγητών, που προσπαθούμε να «μάθουμε» ή να καταλάβουμε τα παιδιά χωρίς να βλέπουμε τα πρόσωπά τους, δεν βλέπω αντίστοιχη ανησυχία.
Κοιτώντας τη λίστα με τα κρούσματα επιμόλυνσης που έχουν εμφανιστεί στα σχολεία, βεβαιωνόμαστε για δύο πράγματα: Το πρώτο και πολύ ενθαρρυντικό είναι ότι οι μαθητές που ανιχνεύθηκαν θετικοί δεν μόλυναν συμμαθητές τους και – σίγουρα – δεν «κόλλησαν» μέσα στο σχολείο τους ενώ και οι εκπαιδευτικοί που είναι ασθενείς δεν μόλυναν μαθητές. Το δεύτερο είναι ότι οι εκπαιδευτικοί εμφανίζουν τεράστιο ποσοστό θετικών κρουσμάτων σε σχέση με το αντίστοιχο των μαθητών. Το ασφαλές συμπέρασμα (θα ανακοινωθεί εν καιρώ με βαρύγδουπο τρόπο από κάποιο ξένο εκπαιδευτικό ίδρυμα με αντίστοιχο βαρύγδουπο όνομα…) είναι ότι οι εκπαιδευτικοί έχουμε μεταβληθεί σε ομάδα υψηλού κινδύνου.
Οι γονείς που διαμαρτύρονται για το «συνωστισμό» των παιδιών τους μέσα στις τάξεις, δεν έχουν πρόβλημα να βλέπουν τα παιδιά τους να συνωστίζονται σε πλατείες και σπίτια, να πίνουν καφέδες και να τρώνε σουβλάκια και πρόχειρο φαγητό που τους έχουν ετοιμάσει άνθρωποι πίσω από πάγκους που έχουν τη μάσκα για «την κακιά στιγμή» που θα μπει ο έλεγχος και απολαμβάνουμε την υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.

Μέσα στο σχολείο, ακούω και βλέπω τους συναδέλφους μου -παρότι είναι αρχή της χρονιάς- να βγαίνουν το μεσημέρι από τις τάξεις κουρασμένοι και καταϊδρωμένοι από την προσπάθεια. Αισθάνομαι το τεράστιο ζόρι από την προσπάθεια να βγάλουμε ένα τετράωρο σερί μάθημα με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα (λόγω κυλιόμενων διαλειμμάτων) με τη μάσκα στο πρόσωπο. Αν συνυπολογίσουμε ότι για κάποια ώρα το μάθημά μας γίνεται με το μισό σχολείο στην αυλή , η προσπάθειά μας να ακουστούμε γίνεται ακόμα πιο μεγάλη.

Θα ήθελα να μπορώ να κάνω μάθημα φορώντας προσωπίδα και όχι μάσκα. Καταλαβαίνω ότι οι γιατροί δουλεύουν φορώντας συνεχώς μάσκα, αλλά αυτοί δεν είναι υποχρεωμένοι ούτε να μιλούν συνεχώς, ούτε να προσπαθούν να εξηγήσουν το τι ακριβώς κάνουν. Οι φωνές για 15 άτομα στο τμήμα, θα μπορούσαν να συνοδεύονται από πρόταση για το πώς θα γίνει κάτι τέτοιο, αφού η κραυγή για μειωμένο αριθμό μαθητών όταν ο αριθμός των αιθουσών είναι δεδομένος, μοιάζει με τις πορείες με αίτημα την παγκόσμια ειρήνη !

Επειδή όσο περνά ο καιρός τόσο φαίνεται πως το θέμα των κορωνοϊών δεν πρόκειται να λυθεί με ένα εμβόλιο και ίσως να μην λυθεί και ποτέ, μήπως θα έπρεπε οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας να εξετάσουν το ενδεχόμενο λειτουργίας των σχολείων σε δύο βάρδιες για τα περισσότερα μαθήματα με ταυτόχρονη πρόσληψη του απαιτούμενου αριθμού εκπαιδευτικών;

Να συνοψίσω: Προσωπίδα για τους εκπαιδευτικούς στην τάξη και όχι μάσκα, μελέτη για λειτουργία των σχολείων (τουλάχιστον της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) σε πρωινή και απογευματινή βάρδια για όσα σχολεία έχουν πρόβλημα με τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο alfavita.gr  στις 27 Σεπτέμβρη 2020. Το απογοητευτικό είναι ότι οι περισσότερες αντιδράσεις επικεντρώνονται στο “με αυτούς που ψηφίσανε τι περιμένεις;;”. Δεν υπάρχει ελπίδα, όσο η πρώτη σκέψη είναι η κομματική τοποθέτηση!