Νοέμβρης σημαίνει ανάμεσα σε όλα τα άλλα και μάζεμα ελιών. Είναι η μόνη γεωργική εργασία στην οποία έχω εδώ και χρόνια αναγκαστικά εμπλακεί και παρά το ότι είναι κουραστική, δεν μου είναι απωθητική. Κυριακή ξημέρωμα λοιπόν, ντύθηκα Πακιστανός πρόσφυγας , η Γεωργία ντύθηκε Αλβανίδα στην πρώτη της εβδομάδα στην Ελλάδα, πήραμε νερά (μέσα σε θήκες για να μένουν κρύα) , μια τσάντα με στιγμιαίους Nescafe (που δεν πίνω) και άλλη μια τσάντα με σάντουιτς (για τους εργάτες) και δύο μήλα (έτσι για να βρίσκονται). Από το χωριό πήραμε ακόμα σακιά, πανιά, χτενάκια, αλυσοπρίονο (η μεγάλη μου αδυναμία – chainsaw massacre μία από τις αγαπημένες μου ταινίες) και αρκετές συμβουλές από τους μεγαλύτερους. Στο χωράφι βρήκαμε και τους δύο εργάτες (στην ηλικία μας), Έλληνες, πολυτεχνίτες και ερημοσπίτες, που ήταν ντυμένοι υπάλληλοι βενζινάδικου και έναν ξάδελφο μας που ήταν ντυμένος φυσιολογικά. Το τσίρκο ήταν έτοιμο και οι εργάτες μοίρασαν τους ρόλους: Αυτοί είχαν τα «κοντάρια» με τα μοτέρ που ξυπνάνε νεκρούς, οπότε θα ράβδιζαν τις ελιές ενώ εμείς θα καθαρίζαμε και θα σακιάζαμε τις ελιές. Τα πανιά θα τα στρώναμε όλοι μαζί ή όποιος ευκαιρούσε. Τις επόμενες 8 ώρες, εμείς τις περάσαμε σκυμμένοι ή στα γόνατα , ο ένας εργάτης με τον ξάδελφο χτυπώντας αλύπητα τις ελιές με τα μηχανικά ραβδιά και ο άλλος εργάτης στρώνοντας τα πανιά και καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πάνω από το άλλο. Τα γαμοραβδιά που κάνουν τη ζωή των εργατών εύκολη, καταστρέφουν τα δέντρα και τα νεύρα μου. Για κάθε ελιά που ρίχνουν κάτω , πετάνε και δύο φύλλα, ενώ ανά είκοσι ελιές πετάνε και ένα κλαδί. Στο μεταξύ , κάθε φορά που λες πόσα πολλά φύλλα και κλαδιά ρίχνουνε κάτω, σπεύδουν να σου τονίσουν πόσο προσεκτικοί και τεχνίτες είναι αυτοί σε σχέση με τους άλλους. Εννοείται πως το μόνο που πρόσεχαν  ήταν να μην κάνουν ζημιά στα κοντάρια τους, αλλά τέλος πάντων. Ήπιαν τα καφεδάκια τους, έφαγαν το κολατσιό που τους είχαμε ετοιμάσει, ήπιαν τα νερά μας , πληρώθηκαν με μεροκάματο αρκετά ψηλότερο από αυτό που παίρνει ο Διοικητής του Γ΄σώματος στρατού ή ο διευθυντής μιας τράπεζας και αφού αλληλοευχηθήκαμε για μελλοντική συνεργασία, φύγαμε από το χωράφι έχοντας εκπληρώσει το στόχο. Τα πόδια και η μέση μου είναι πιασμένα από το σκύψιμο και τα βάρη (ναι, εγώ με τον ξάδελφο τα φορτώναμε στο αγροτικό) , ενώ για να φύγει ο κοκκινόπηλος από πάνω μου χρειάστηκε να κάνω μπάνιο με θερμοκρασία νερού ίδια με εκείνη που φτιάχνουν τον εσπρέσο. Η Γεωργία πάλι ή αντέχει περισσότερο ή λούφαρε όποτε μπορούσε – πάντως σε καλύτερη κατάσταση από μένα ήταν στο τέλος. Τέλος πάντων, πήρα μια απόφαση. Του χρόνου θα έχω πάρει δικό μου μηχάνημα , θα έχω βρει εργάτες που θα αμείβονται με μεροκάματο εκπαιδευτικού (μετά τις περικοπές) και όχι αρχηγού στόλου, η Γεωργία θα κάτσει σπίτι για να μη μου σπάσει τα νεύρα με την αντοχή της και ο καθένας θα φάει και θα πιεί μόνο ότι κουβαλήσει μαζί του. Για όσους έχουν να μαζέψουν ελιές, εύχομαι καλό κουράγιο !