Όταν επιστρέφεις στην πόλη που αγαπάς, ακόμα και τα στραβά, σου φαίνονται τελικά υπέροχα ή έστω χαριτωμένα!

Την κίνηση στους δρόμους και τα μποτιλιαρίσματα, τα βλέπω σαν ευκαιρία να θυμηθώ ταρζανιές, πονηρά στενά (από αυτά που δεν βγάζει κανένα GPS!!!)  σφήνες και συγχρονισμό φαναριών, σε μια πόλη όπου η οδήγηση έχει γίνει και αυτή αποστειρωμένη. Περιβαλλοντικά και πολιτικά ορθή: Δεν ξεκινάμε γρήγορα στα φανάρια (οικονομία στα καύσιμα , τους ρύπους, τη φθορά του αυτοκινήτου), ακολουθούμε πειθήνια τον μπροστινό στα μποτιλιαρίσματα τηρώντας ευλαβικά τις αποστάσεις – ακόμα και αν πηγαίνει στον γκρεμό, αφού τηρούμε την απόσταση θα προλάβουμε να σταματήσουμε – δεν παραβαίνουμε το όριο ταχύτητας, δεν οδηγούμε αν έχουμε πιει πάνω από ένα ποτήρι μπύρα ή αν έχουμε μασαμπουκώσει πάνω από ένα κιλό σταφύλια ή αν έχουμε φάει στιφάδο και έχουμε αέρια που πιθανόν να μας αλλάξουν τη θέση στο κάθισμα του οδηγού…

Δεν κορνάρω σε κανέναν σε αυτή την πόλη, εδώ και χρόνια. Έχοντας οδηγήσει ατέλειωτα χιλιόμετρα για πάνω από 20 χρόνια μέσα σε τρομερή κίνηση (τότε, με το ΠΑΣΟΚ, που κάθε οικογένεια είχε και από δύο αυτοκίνητα που ήταν συνεχώς σε κίνηση)   σε αυτή την πόλη , έχω δει σχεδόν τα πάντα. Το κορνάρισμα είναι μόνο για να προειδοποιήσεις καμιά γριά να μην περάσει το δρόμο την κακιά στιγμή – ακόμα και αυτό διαπίστωσα πως είναι αχρείαστο, οι γριές ΠΑΝΤΑ ξεγλιστράνε έστω και την τελευταία στιγμή με κάποιο μαγικό τρόπο. Επίσης, ενώ στην πραγματικότητα είναι αθάνατες, πεθαίνουν μόνο όταν εκείνες το αποφασίσουν. Ο κορωνοΐός ήρθε απλώς να επικυρώσει τα παραπάνω.

Εκείνο που δεν έχει αλλάξει . είναι το παρκάρισμα. Το «όπου να΄ ναι» εξακολουθεί να ισχύει. Ειδική απαλλαγή συνεχίζουν να έχουν οι κάτοχοι μεγάλων πολυτελών γερμανικών αυτοκινήτων – όχι, το Golf και το Focus δεν περιλαμβάνονται σε αυτά, όπως δεν περιλαμβάνεται και το Qashqai που έχουν αγοράσει οι μισοί Έλληνες: Το αμάξι σε κάνει «κάποιο» και οι «κάποιοι» στην Ελλάδα αξίζουν ειδικής μεταχείρισης και ασυλίας – ακόμα!

Γενικά, σε σχέση με παλιότερα, υπάρχει μια τάση να μετατρέψουν τα ΙΧ σε οχήματα σταθερής τροχιάς , με πολλές πεζοδρομήσεις, δρόμους με μια μόνο λωρίδα, κορύνες έγκαιρης επιλογής λωρίδας, τεχνητά σαμαράκια , με δύο λόγια  κοντεύουμε να γίνουμε Ζυρίχη ! Αυτό βέβαια είναι κάτι που έχει γίνει σταδιακά και με τρόπο που οι μόνιμοι κάτοικοι δεν έχουν ακριβώς αντιληφθεί ότι έγινε, αλλά πάντως έγινε!
Το αποτέλεσμα; Μια πόλη που αν βρεις κίνηση, απλά συμβιβάζεσαι και σέρνεσαι και εσύ σαν βαγόνι τρένου πίσω από τους άλλους. Λιγότερο άγχος, περισσότερη χαμένη ώρα, μικρότερος κίνδυνος ατυχήματος, μεγαλύτερη πιθανότητα να αρχίσεις τα ψυχοφάρμακα χωρίς να έχεις μείνει άνεργος.
Έχω ήδη προσαρμοστεί στη νέα κυκλοφοριακή πραγματικότητα, εξάλλου για την κίνηση προς το κέντρο έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιώ το μετρό και, γενικά, όπου πάει το μετρό δεν αξίζει τον κόπο να πας με κανέναν άλλο τρόπο!

Σαν γενική εικόνα, η Αθήνα είναι πολύ καλύτερη από ότι την άφησα 18 χρόνια πριν. Πιο καθαρή, με καλύτερους δρόμους και συγκοινωνίες, με πολίτες πολύ πιο ευγενικούς και ήρεμους, διπλάσιους σταθμούς μετρό, ηλεκτρονικά βοηθήματα για τις δημόσιες συγκοινωνίες.

Η τεράστια αύξηση στον αριθμό των cafe και των μαγαζιών take-away με μικρομαγαζάκια σε κάθε γωνία που αγωνίζονται να επιβιώσουν, είναι εντυπωσιακή . Οι μισοί, εποχούμενοι ή πεζή, κουβαλούν κι από ένα freddo στο χέρι – το 1,5€ είναι ένα κόστος ανεκτό για τον πολύ κόσμο, απλά δεν κατανοώ την ανάγκη να κρατάς συνεχώς ένα πλαστικό με άπειρα παγάκια, αρκετό αφρό και λίγο καφέ! Όσο για το έτοιμο φαγητό;;; Με τις προσφορές του διαδικτύου, ακόμα και αν επιλέξεις καλά μαγαζιά, το κόστος μπορεί να είναι και μικρότερο από ότι αν μαγείρευες μόνος σου, ειδικά αν πρόκειται για οικογένεια με παιδιά. Και σουβλάκια. Πολλά σουβλάκια ρε παιδιά. Σε ότι μέγεθος και με ότι περιεχόμενο μπορείς να φανταστείς! Κάποια στιγμή, χρησιμοποιώντας μια γνωστή εφαρμογή έψαξα να παραγγείλω φαγητό στο σπίτι. Το πλήθος των επιλογών για έτοιμο φαγητό εδώ που μένω ήταν 462 διαφορετικά καταστήματα, από τα οποία τα 300 περίπου ήταν σουβλατζίδικα…

Να πάμε και στα φρέσκα φρούτα και λαχανικά; Ο Παράδεισος! Σε τεράστια ποικιλία, με τιμές χαμηλές. Σε ψάρια; Ομοίως. Αρκεί να ξέρεις να ψωνίζεις και να μην βιάζεσαι. Γενικά, το κόστος για τη διατροφή και τα είδη super-market , αν έχεις και τα μάτια σου ανοικτά, είναι τουλάχιστον 20% κάτω από την επαρχία, για πολύ καλύτερη ποιότητα στα φρέσκα αγαθά.

Παρά τον κορωνοïό, επιμένω να κινούμαι και με μετρό, όπου οι μάσκες είναι εδώ και πολύ καιρό επιλογή για πολλούς συνανθρώπους μας, ακόμα και πριν την πανδημία. Το εντυπωσιακό για μένα είναι ότι δεν συναντάς πλέον κανέναν χωρίς μάσκα μέσα στους σταθμούς και τα βαγόνια του μετρό , κι όχι εξαιτίας της αστυνόμευσης που είναι πολύ χαλαρή. Η μάσκα ήρθε για να μείνει καθώς δείχνουν τα πράγματα. Το εντυπωσιακό είναι ότι εξαφανίστηκαν – προσωρινά φαντάζομαι – οι επαίτες από το μετρό, ζουν κι αυτοί από τα έτοιμα χωρίς να διακινδυνεύουν ή έχουν φύγει διακοπές!!!!

Για διασκέδαση δεν θέλω να πω τίποτα προς το παρόν. Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για εμάς τους «βλάχους» που επιστρέψαμε στην Αθήνα είναι η παρέα με τους κολλητούς μας φίλους την οποία είχαμε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια στην επαρχία. Και για να εξηγήσω (και να παρεξηγηθώ με τους πολιτικά ορθούς κατά τύχην αναγνώστες μου) , το «βλάχος» είναι μια έκφραση που χρησιμοποιούμε οι παλιοαθηναίοι για όλους όσους δεν μένουν στην Αθήνα, ανεξαρτήτως καταγωγής ή εθνικότητας!

Κάπου εδώ πρέπει να βάλω επιτέλους μια τελεία και να ζητήσω συγγνώμη από όσους και όσες έφτασαν μέχρι εδώ την ανάγνωση, αν σας έπρηξα με την Αθήνα και τα καλά της, αλλά είμαι τόσο χαρούμενος με την επιστροφή μου, που παρασύρθηκα – δεν θα το ξανακάνω!

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους!